Χωρίς πλαστικές σακούλες. Είναι δυνατόν;

                                                                 Φανή Δημητρακούδη

Η χαρά της επιστροφής  μας και τούτο το καλοκαίρι στην πανέμορφη ελληνική φύση, στα νάματα της ύπαρξης μας, στη διαύγεια του μεσογειακού τοπίου υπονομεύτηκε για μια ακόμη φορά, για πολλοστή φορά από την αδιαφορία και την κακοποίηση που επιφυλάσσουν στο περιβάλλον οι κάθε είδους χρήστες της υπαίθρου (θα  πήγαινε πολύ να τους αποκαλούμε εκδρομείς).

Πλαστικές σακούλες παντού, όπως άλλωστε και σε κάθε γωνιά των πόλεων μας. Σκαλωμένες στα δέντρα μαζί με το πολτώδες περιεχόμενο τους, θαμμένες βαθιά στην άμμο, πεταμένες σωρό στα γκρεμνά των ρεμάτων, πολύχρωμο κουρέλι στις πιο απρόσιτες παραλίες, θλιβερό σκουπίδι στην πιο κρυστάλλινη θάλασσα.

Πνιγόμαστε μέσα στα βουνά της πλαστικής σακούλας που άλωσε την καθημερινότητα μας στο όνομα της άνεσης και της προχειρότητας. Σε βάρος του περιβάλλοντος, της καθαρότητας του τόπου μας, της ίδιας της ζωής, χρησιμοποιούμε όλοι, με πεισματική εμμονή δεκάδες νέες πλαστικές σακούλες την εβδομάδα, που δίνονται δωρεάν στα σούπερ μάρκετ, τα εμπορικά καταστήματα και τις λαϊκές αγορές. Τις μεταχειριζόμαστε χωρίς σκέψη, χωρίς γνώση για το κόστος και τις συνέπειες που προκαλούν, παρακινημένοι από την αδιαμφισβήτητη πρακτικότητα που διαθέτουν. Κάθε μέρα πάλι από την αρχή. Όχι με τις ίδιες σακούλες αλλά με καινούργιες, αχρησιμοποίητες, που στοιβάζονται γύρω μας πνίγοντας τον πλανήτη μας.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις της αμερικανικής Υπηρεσίας Περιβαλλοντικής Προστασίας έως 1 τρισεκατομμύριο πλαστικές σακούλες καταναλώνονται ετησίως σε όλον τον κόσμο. Εκατομμύρια κιλά πλαστικού καταλήγουν στη θάλασσα και γι αυτόν ακριβώς τον λόγο η επιφάνεια της γης δεν έχει καλυφθεί εξ ολοκλήρου από σακούλες. Μεταφέρονται στο πέλαγος με τον αέρα αλλά και με τους αγωγούς απορροής ομβρίων, σκορπίζονται παντού στους ωκεανούς, καθώς εντοπίζονται στον Αρκτικό κύκλο αλλά και στην Ανταρκτική. Και ενώ η πλαστική σακούλα φωτοδιασπάται τα τοξικά μόρια της από πετροπολυμερή μολύνουν το έδαφος και τους υδάτινους πόρους της Γης, εισέρχονται στην τροφική αλυσίδα, προκαλώντας μεγάλη καταστροφή στην άγρια ζωή. Όχι μόνο τα πουλιά που εγκλωβίζονται σε αυτές πνίγονται, αλλά έχουν καταμετρηθεί σχεδόν 200 διαφορετικά είδη θαλάσσιων ζώων, μεταξύ αυτών φάλαινες, δελφίνια, φώκιες και χελώνες, που πεθαίνουν εξ αιτίας των πλαστικών που καταπίνουν, νομίζοντας ότι πρόκειται για τροφή.

Κι η ανακύκλωση; Κοστίζει περισσότερο από το να παραχθεί μια νέα σακούλα. Έχει υπολογιστεί ότι η επεξεργασία και ανακύκλωση ενός τόνου από τέτοιες σακούλες κοστίζει 4 χιλιάδες δολάρια, τη στιγμή που η τιμή πώλησης του στην αγορά ανέρχεται μόλις στα 32΄΄ του δολαρίου.

Στην Ευρώπη η Ιρλανδία έγινε η πρώτη χώρα που από το 2002 φορολογεί τις πλαστικές σακούλες, μειώνοντας την κατανάλωση τους κατά 90%. Στις ΗΠΑ το Σαν Φρανσίσκο  είναι η πόλη που πρώτη αναγορεύτηκε «ελεύθερη» από τη χρήση της πλαστικής σακούλας, ενώ χώρες όπως η Κίνα, ο Καναδάς, το Μπανγκλαντές, η Ταϊβάν, η Σιγκαπούρη, αλλά και η Ρουάντα, η δυτική Ινδία, η Ν. Αφρική, η Κένυα και η Τανζανία απαγόρευσαν ή βρίσκονται στη διαδικασία απαγόρευσης της δωρεάν πλαστικής σακούλας. Πέρα από την προστασία των οικοσυστημάτων, οι χώρες αυτές πετυχαίνουν την εξοικονόμηση πετρελαίου εισαγωγής, που στην Κίνα φτάνει στα 37 εκατομμύρια βαρέλια το χρόνο.

Είναι εντυπωσιακή και σε αυτήν την περίπτωση η γλώσσα των αριθμών. Κάνοντας χρήση μιας πάνινης τσάντας για τα ψώνια μας, εξοικονομούμε 6 πλαστικές σακούλες την εβδομάδα, 288 το χρόνο, περίπου 22.175 σακούλες στη διάρκεια της ζωής μας.

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 85, 9/08