Ακαδημία Αθηνών και Πυρηνικά Απόβλητα

Β.Κ.

Το πόρισμα (28/1/09), της ομάδας εργασίας της επιτροπής ενέργειας της Ακαδημίας Αθηνών, μεταξύ άλλων αναφέρει: « Το πλέον κρίσιμο πρόβλημα της αποδοχής της πυρηνικής ενέργειας είναι η ασφαλής διαχείριση των ραδιενεργών καταλοίπων/αποβλήτων. Επί του θέματος αυτού παρατηρούνται τα εξής: -Αν και τα ραδιενεργά πυρηνικά κατάλοιπα/απόβλητα είναι επικίνδυνα, η ποσότητα και ο όγκος τους είναι πολύ μικρός»

Σε αυτό το επιχείρημα απαντά το Αντιπυρηνικό Παρατηρητήριο Μεσογείου:

«…..Δεν συμφωνούμε  καθόλου με την  προσπάθεια υποβάθμισης του μεγάλου (και εισέτι άλυτου) προβλήματος διαχείρισης των πυρηνικών αποβλήτων με το σκεπτικό ότι  «η ποσότητα και ο όγκος τους είναι μικρός». Φτάνει να λάβει

κανείς υπ όψη του ότι η πολύ μικρή ποσότητα των μόλις 10 κιλών πλουτωνίου είναι επαρκής για να καταστρέψει μια πόλη σαν την Αθήνα…. »

Ο Δρ. Ιωάννης Τσιπουρίδης πρόεδρος της Ελληνικής Επιστημονικής Επιτροπής Αιολικής Ενέργειας επισημαίνει σχετικά με το πόρισμα της Ακαδημίας:

«….Μελετώντας την εισήγηση της επιτροπής, νιώσαμε απογοήτευση που οι πνευματικοί ταγοί της χώρας κατάφεραν σε μισή φράση να απαξιώσουν τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, υπέρ της πυρηνικής ενέργειας.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

Η ευκολία και ελαφρότητα με την οποία η έκθεση προσπερνά τα θέματα διαχείρισης των πυρηνικών αποβλήτων είναι εντυπωσιακή.

Ενώ αναφέρει ότι

"Ουδεμία όμως, χώρα διαθέτει σήμερα οριστικούς χώρους εναπόθεσης των πυρηνικών αποβλήτων.", 

δεν πτοείται και εισηγείται την

"Θεώρηση από τους αρμοδίους κρατικούς φορείς ένταξης της πυρηνικής επιλογής στον μακροχρόνιο ενεργειακό σχεδιασμό της Ελλάδος."

…….Έχουμε απίστευτο δυναμικό ανανεώσιμων πηγών ενέργειας που μπορεί να αξιοποιηθεί όχι απλά και μόνο για την παραγωγή ενέργειας για ίδια χρήση και εξαγωγή, αλλά για την δημιουργία κατασκευαστικής υποδομής, δημιουργία θέσεων εργασίας, περιφερειακή ανάπτυξη και αποκέντρωση - μια και οι ΑΠΕ το επιβάλλουν αυτό - απεξάρτηση ή ελαχιστοποίηση εξάρτησης από ξένες ενεργειακές πηγές και κατά συνέπεια οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη και πρόοδο της χώρας. Η Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει το Ανανεώσιμο ενεργειακό πρότυπο του πλανήτη. Μόνο που η αξιοποίηση των φυσικών πόρων, απαιτεί και αντίστοιχους πνευματικούς κι εκεί είναι προφανές από την μέχρι σήμερα εξέλιξη των ΑΠΕ, αλλά και την διαφαινόμενη, ότι μάλλον υστερούμε….».

Για το πόρισμα, οι βουλευτές  Μιχάλης Παπαγιαννάκης και Νίκος Τσούκαλης δήλωσαν μεταξύ άλλων «Μας εξέπληξε  που το Ανώτατο Πνευματικό Ίδρυμα της χώρας, η Ακαδημία Αθηνών, απασχόλησε τη 15μελή επιτροπή ενέργειας των έγκριτων καθόλα επιστημόνων για να μελετήσει το θέμα «Πυρηνική Ενέργεια και Ενεργειακές Ανάγκες της Ελλάδος». Μας εξέπληξε ο τίτλος και ως γνωστόν το περιεχόμενο του θέματος σχεδόν προκαθορίζει και τις διαπιστώσεις, τα συμπεράσματα και τις εισηγήσεις». 

«Βασική μας απορία είναι γιατί το ερώτημα - θέμα προς την Επιτροπή ήταν «Πυρηνική Ενέργεια και Ενεργειακές Ανάγκες της Ελλάδος» αντί του επιστημονικά ορθού «Εθνικός Μακροχρόνιος Ενεργειακός Σχεδιασμός»………..

Και ολοκληρώνουμε με την ευρύτερη πολιτική διάσταση του θέματος έτσι όπως την τοποθετεί ο Θανάσης Αναπολιτάνος του Παρατηρητηρίου  Μεσογείου:

 “Το θέμα της χρήσης της πυρηνικής ενέργειας έχει εξαιρετικά κρίσιμες για τη λήψη αποφάσεων πολιτικές πλευρές κι αυτές η Επιτροπή δεν τις αντιμετωπίζει. Ιδιαίτερα για την -έτσι κι αλλιώς εύφλεκτη- περιοχή μας, θέματα που έχουν να κάνουν με τη γεωπολιτική ρευστότητα και ασάφεια, με την ύπαρξη έντονων διακρατικών και εσωτερικών προβλημάτων,  με ισχυρή την πιθανότητα κατασκευής και διασποράς πυρηνικών όπλων, σε συνδυασμό με τη σεισμικότητα, τις μικρές οικονομικές και τεχνολογικές δυνατότητες κάνουν την πυρηνική επιλογή απαγορευτική. Είναι γι αυτούς τους λόγους που επιμένουμε όχι μόνο στην απόρριψη κάθε σκέψης για ανάπτυξη πυρηνικής ενέργειας στη χώρα μας, αλλά και στην ανάγκη ανάληψης από την Ελλάδα πρωτοβουλιών σε διεθνές επίπεδο για την αποτροπή εγκατάστασης νέων πυρηνικών αντιδραστήρων στην ευρύτερη περιοχή  ως μια συμβολή στην αντιμετώπιση της πυρηνικής απειλής, στην προστασία της Ζωής και του Περιβάλλοντος και στη διαφύλαξη της Ειρήνης.”

Δαίμων της Οικολογίας,

τεύχος 90, 2/2009