Κυβερνητική βαρηκοΐα

Φανή Δημητρακούδη

Χωρίς αμφιβολία ο κύριος Σουφλιάς είναι ένας έξυπνος, μαχητικός και σταθερός στους στόχους του πολιτικός που όμως χρόνια τώρα από τη θέση του επικεφαλής του ΥΠΕΧΩΔΕ, πολεμάει το φυσικό περιβάλλον της χώρας νομίζοντας ότι το προστατεύει. Είναι άραγε τυχαίο ότι όλες οι κατά καιρούς αποφάσεις που έχει εξαγγείλει για τα φυσικά οικοσυστήματα, τη χρήση γης, τις πηγές ενέργειας, τη διαχείριση των αποβλήτων βρίσκουν πάντα αντίθετες τις περιβαλλοντικές οργανώσεις και εν πολλοίς τους ειδικούς επιστήμονες;

Τελευταία η διαφημιστική καμπάνια του ΥΠΕΧΩΔΕ από τα ΜΜΕ προσβλέπει στο να μας πείσει ότι το περιβάλλον ευημερεί στην Ελλάδα χάρη στη στιβαρή πολιτική του υπουργείου που τηρεί απαρέγκλιτα, όπως ισχυρίζεται, τις κοινοτικές οδηγίες. Έτσι μάθαμε για τις τεράστιες προόδους της χώρας στην ανακύκλωση, για τους συνεχείς ελέγχους της ποιότητας του νερού σε ποτάμια, λίμνες και θάλασσες, για τις νέες προστατευόμενες περιοχές, για τις υποδειγματικές αστικές αναπλάσεις και θα χειροκροτούσαμε όλα αυτά τα θαυμαστά επιτεύγματα αν δεν τύχαινε να είμαστε αυτόπτες μάρτυρες της φαιδράς πολιτικής που ασκείται στο όνομα του περιβάλλοντος. Μοιάζει να βαφτίζουμε το ψάρι κρέας όποτε επαιρόμαστε ως χώρα για τις προόδους μας σε ζητήματα οικολογίας, όταν για παράδειγμα το περιεχόμενο των κάδων της ανακύκλωσης συλλέγεται από τα δημοτικά απορριμματοφόρα και το ζήτημα της επεξεργασίας των σκουπιδιών παραπέμπεται στο απώτερο μέλλον, όταν το δήθεν πάρκο του Ελληνικού συνιστά υπόδειγμα αστικής ανάπλασης και ο ρυπασμένος Ασωπός ανακηρύσσεται καθαρός από τα πιο επίσημα χείλη. Να θυμηθούμε μήπως πως κατέληξε το φυσικό πάρκο του Σχοινιά με τις ανενεργές εγκαταστάσεις του κωπηλατοδρόμιου μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τις υποσχέσεις για αναβάθμιση της περιοχής με σεβασμό στο περιβάλλον; Να αναφέρουμε καλύτερα την εμμονή του ΥΠΕΧΩΔΕ για την κατασκευή γηπέδων γκολφ σε γεωργική γη με ορατά προβλήματα υδροδότησης σε Πελοπόννησο και Κρήτη ή μήπως το ανατριχιαστικό Ειδικό Χωροταξικό για τον Τουρισμό; Όταν ο αξιοσέβαστος υπουργός Δημοσίων Έργων επεκτείνεται ως καθ’ ύλην αρμόδιος σε περιβαλλοντικά θέματα έρχεται πάντοτε σε σύγκρουση με τις περιβαλλοντικές οργανώσεις και όλους εκείνους που κατά την ακριβή διατύπωση του πάσχουν από «οικολογικό στραβισμό». Τελευταίο κρούσμα η επαναφορά του φιλόδοξου σχεδίου του για εκτροπή του Αχελώου, ένα χρόνιο ζήτημα για το οποίο εκκρεμεί στο ΣτΕ και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο η απόφαση απόρριψης του νόμου Σουφλιά του 2006 για την εκτροπή. Αυτήν τη φορά ο υπουργός επιχειρεί να προχωρήσει ανεμπόδιστα τη μεταφορά υδάτων του Αχελώου στη Θεσσαλία, αξιοποιώντας νομικά κενά που του επιτρέπουν να περάσει από το παράθυρο την εκτροπή, αφού όπως διευκρινίζει δεν είναι εκτροπή αλλά απλώς μεταφορά υδάτων από τη μια περιοχή στην άλλη. Ουδέν μεμπτόν! Προχωράει μπροστά με τη νοοτροπία του εργολάβου, πιστεύοντας ότι επιτελεί εθνικό έργο αν και λιγάκι τσιμπημένο, έργο για το οποίο πιθανώς να αφήσει το αποτύπωμα του στην πολιτική ζωή της χώρας, μη ανησυχώντας για την παντελή έλλειψη πολιτικής στη διαχείριση των υδατικών πόρων και αποθεμάτων. Όπως κανείς δεν επιτρέπεται να παραβλέπει την ανάγκη για άρδευση του θεσσαλικού κάμπου, ομοίως δεν θα πρέπει να αγνοείται η δυνατότητα για παρεμβάσεις περισσότερο ορθολογικές και αποτελεσματικές, λιγότερο φαραωνικές, δαπανηρές και ξεπερασμένες. Ασφαλώς αυτό προϋποθέτει ολοκληρωμένο σχεδιασμό, καταγραφή του υδάτινου ισοζυγίου και των χρήσεων του νερού, πρόβλεψη για αξιοποίηση των αποθεμάτων, ήπια έργα μικρής κλίμακας, ενώ στη θλιβερή πολιτική σκηνή το έργο παίζεται αλλιώς. Το κακό επιτείνεται καθώς ούτε στη βουλή γίνεται ουσιαστικός διάλογος με επιχειρήματα και προτάσεις. Άλλωστε όλα τα νομοσχέδια εγκρίνονται έτσι κι αλλιώς ομόφωνα από την κυβερνητική πλειοψηφία, σαν η βαρηκοΐα του κυρίου Σουφλιά να χαρακτηρίζει αποφασιστικά την περιβαλλοντική πολιτική της κυβέρνησης.

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 92, 4/09