"Γιατί καίγονται τα δάση"; Υπουργοί, βουλευτές, νομάρχες, πυροσβέστες, αστυνομικοί και λοιποί "υπεύθυνοι" ανακάλυψαν την αιτία του κακού: αδίστακτοι εμπρηστές!

Οι καταγγελίες περί εμπρησμών, περιαστικών κυρίως δασών, άρχισαν να ακούγονται όταν η δεύτερη –παραθεριστική- κατοικία έψαχνε χώρο να απλωθεί. Οργανωμένα σχέδια για την οικιστική ανάπτυξη, πρακτικά δεν υπήρχαν. Αυτό άφησε χώρο για την ανάπτυξη πολλών και ευφάνταστων μεθοδεύσεων για την κατάληψη περιοχών «εκτός σχεδίου». Οι κυρίαρχες μεθοδεύσεις κινούνταν με 2-3 βασικά σενάρια.

Στην Ελλάδα υπάρχει ένας απροσδιόριστος αριθμός οικοδομικών συνεταιρισμών, οι οποίοι, κατά κανόνα, επιδιώκουν για τα μέλη τους την απόκτηση δεύτερης, παραθεριστικής κατοικίας (συνολικά, οι οικοδομικοί συνεταιρισμοί διεκδικούν 1.500.000 στρέμματα). Ο θεσμός αυτός είναι πολύ παλιός και, σχεδόν από τη γέννησή του, προβληματικός έως αμαρτωλός. Σε παλιά φυσιολατρικά περιοδικά –από την εποχή του μεσοπολέμου ακόμα- θα βρει κανείς πολλές καταγγελίες για καταπατήσεις δασικών εκτάσεων και παραλιών από οικοδομικούς συνεταιρισμούς. Η συνήθης πρακτική είναι η εξής: ένας σύλλογος εργαζομένων, μία ένωση προσώπων ή μια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα (απόστρατοι αξιωματικοί, γιατροί, δημοσιογράφοι, δικαστικοί, κλπ.), τίθενται επικεφαλής της όλης επιχείρησης αποχαρακτηρισμού της επίμαχης έκτασης, η οποία δεν έχει εξασφαλίσει στο ξεκίνημα της προσπάθειας την οικιστική καταλληλότητα -αλλά «όπου νά 'ναι γίνεται κι αυτό». Ένας διαμεσολαβητής (δικηγόρος, μηχανικός, συνήθως), αναλαμβάνει τα διαδικαστικά και τα της διεκδίκησης. Πρώτα πωλούνται τα "αγροτεμάχια" ή τα λοιπά μερίδια από τον μελλοντικό οικισμό, στη συνέχεια φτιάχνεται μια εντυπωσιακή μακέτα με όλα τα "κομφόρ" του μελλοντικού παραδείσου και αρχίζει ο αγώνας για την "αλλαγή χρήσης" της έκτασης, στο όνομα των πολλών, πια. Υπομνήματα, πιέσεις, πολιτικό αλισβερίσι, επιστράτευση ψευδομαρτύρων ή "εμπειρογνωμόνων" για το παρελθόν της έκτασης, λαδώματα, και λοιπές μέθοδοι επιστρατεύονται για τον τελικό σκοπό.

Μια παραλλαγή του σεναρίου αυτού που τελικά οδηγεί πάλι σε αλλαγή χρήσης ή σε καταπάτηση ενός χώρου, είναι η ακόλουθη: ο επιτήδειος και επίδοξος καταπατητής πουλάει οικόπεδα σε μεμονωμένους ενδιαφερόμενους και στη συνέχεια τους οργανώνει σε σύλλογο - συνεταιρισμό, μέσω του οποίου αρχίζουν οι πιέσεις.

Βεβαίως, υπάρχουν και πολλές άλλες παραλλαγές.

Ιδιοκτήτης γης, η οποία είναι χαρακτηρισμένη ως δασική, δυσκολεύεται να εφαρμόσει το 1^ο σενάριο, αν η περιοχή έχει μια καλή βλάστηση και θα «έβγαζε μάτι» αν πήγαινε να χτίσει ανάμεσα στα δέντρα, βάζει μια φωτιά και περιμένει λίγα χρόνια μέχρι να ξεχαστεί το γεγονός. Στη συνέχεια, αρχίζει δειλά-δειλά να «φυτεύει» μεμονωμένα αυθαίρετα (αυτά που χτίζονται σε μια νύχτα) επιδιώκοντας να δημιουργήσει ντε φάκτο μια νέα κατάσταση. Την υπόλοιπη έκταση την πουλάει ως «οικόπεδα» αφού η περιοχή έχει …κι άλλα σπίτια και, «όπου νά ‘ναι» μπαίνει στη σχέδιο και πάντως κανείς δεν πρόκειται να πειράξει το σπίτι που θα χτίσει ο υποψήφιος αγοραστής. Έτσι, μια έκταση δασική με μηδενική σχεδόν εμπορική αξία –ποιος πάει να αγοράσει μια δασική έκταση αν δεν μπορεί να χτίσει οτιδήποτε εκεί- μετατρέπεται σε «οικόπεδα» με τεράστια αξία. Η όλη επιχείρηση δεν έχει καμία νομική βάση, παρά μόνον ...ψυχολογική, δηλαδή, να μην φαίνεται ότι η όλη διαδικασία γίνεται μέσα σε ένα υπαρκτό δάσος που το βλέπει ο κάθε διερχόμενος, αλλά και τα όργανα επιτήρησης, που θα ήταν δύσκολο να κάνουν τα «στραβά μάτια», αλλά σε μια «χέρσα» γη που κάποιες υπηρεσίες «ξέρουν» ότι πρόκειται για δασική περιοχή η οποία κάηκε και έχει κηρυχθεί αναδασωτέα, υποχρεωτικά, αλλά ακόμη βρίσκεται στη φάση μιας πρώιμης αναγέννησης και δεν παραπέμπει απευθείας σε δασική περιοχή.

Στην Ελλάδα, μόνο, ισχύει μια παράδοξη πολεοδομική ρύθμιση, σύμφωνα με την οποία, όταν κάποιος έχει στην κατοχή του μία έκταση πάνω από κάποιο όριο ανά περιοχή και δεν εμπίπτει σε ειδικές απαγορεύσεις που αναφέρονται σε δάση, βιότοπους, αρχαιολογικούς χώρους, κλπ. δικαιούται να χτίσει ακόμη κι αν η εν λόγω έκταση είναι «εκτός σχεδίου». Ανάλογες ειδικές ρυθμίσεις ισχύουν και για την λεγόμενη «παρόδια δόμηση», σύμφωνα με την οποία αν έχεις οικόπεδο, κτήμα, χωράφι με φάτσα σε «μεγάλο» δρόμο, τότε απολαμβάνεις κάποιων ειδικών προνομίων δόμησης που δεν δικαιούνται όσοι βρίσκονται …πιο μέσα. Αυτές οι πρωτοφανείς, για την επιστήμη της πολεοδομίας, διατάξεις αποτελούν και μια σοβαρή απειλή για το περιβάλλον. Διασπείρουν κατοικίες και κτίσματα διάφορα παντού, αποτελούν πυρήνες γύρω από τους οποίους αναπτύσσονται αυθαίρετοι –κανονικοί!- οικισμοί, διακόπτουν τη συνέχεια φυσικών ενοτήτων, αυξάνουν τη ζωή σε χώρους ευαίσθητους οικολογικά, αυξάνοντας και τους κινδύνους πυρκαγιάς για τις περιοχές αυτές, διαταράσσουν την αισθητική του τοπίου.

Οι ερμηνείες αυτές δεν ήταν τόσο δημοφιλείς, τότε, πριν από 20-30 χρόνια. Αργότερα, φάνηκαν αρκετά πειστικές ώσπου φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση που ΟΛΕΣ σχεδόν οι πυρκαγιές να χρεώνονται σε εμπρηστές. Πρώτοι από όλους προβάλλουν την εκδοχή του εμπρησμού όσοι είναι υπόλογοι για τη δασοπροστασία και την δασοπυρόσβεση. Χρεώθηκαν όλες οι ολιγωρίες, οι παραλήψεις αλλά και η προφανής αδυναμία, ενίοτε, να αντιμετωπίσουν τις πυρκαγιές στα δάση, στη δράση ...σκοτεινών δυνάμεων, πρακτόρων ξένων δυνάμεων, συμμοριών λαθρομεταναστών κ.λπ., κ.λπ. Εν τω μεταξύ, τους μόνους που συλλάμβαναν ήταν κάποιοι με ψυχολογικά προβλήματα ή υπέργηροι ή ακόμη και ανήλικα παιδιά. Τελικά, είναι μια πολύ βολική εκδοχή. Αφού η πυρκαγιά είναι έργο οργανωμένου σχεδίου αδίστακτων εμπρηστών «τι να σου κάνει το κράτος»!

Πειστήρια για την εκδοχή αυτή είναι ότι στην ευρύτερη περιοχή που κάηκε βρέθηκαν: φωτοβολίδες, στουπιά και άλλα παρεμφερή σύνεργα εμπρησμού (αλήθεια πως επιβιώνουν όλα αυτά μετά την πυρκαγιά;), αλλά κυρίως γκαζάκια (αν κάποιος έκανε μια μονάδα ανακύκλωσης με γκαζάκια που είναι πεταμένα στα δάση και τους αγρούς, θα έκανε την καλή του). Επίσης, «ύποπτοι» τύποι με μηχανάκια(!) να κινούνται στην περιοχή, οι οποίοι, όταν αρχίζει η φωτιά ...φεύγουν και, άρα, είναι ύποπτοι! Η πιο αδιάψευστη, όμως, μαρτυρία είναι αυτή των πολλών εστιών ταυτόχρονα Αναρωτιέμαι πως γίνεται, σε κάθε πυρκαγιά, να υπάρχουν συμπολίτες μας που έτυχε να βρεθούν σε τέτοια θέση από την οποία να έχουν πανοραμική εικόνα της περιοχής και να αντιλαμβάνονται τα «ταυτόχρονα» μέτωπα.

Κοινός παρονομαστής όλων αυτών είναι ότι αιτία των πυρκαγιών είναι η πρόθεση κάποιων να τα κατοικήσουν μελλοντικά. Σωστά! Μόνο που αυτό ίσχυε, έτσι απόλυτα, κατά τα προηγούμενα 20-25 χρόνια. Ήδη τα περισσότερα δάση, από αυτά που είναι "κατοικήσιμα", έχουν κατοικηθεί. Εξ άλλου έχουν εκσυγχρονιστεί πλέον οι μέθοδοι αποχαρακτηρισμού δασών (δικαστική οδός, κατά παραγγελία γνωμάτευση από το αρμόδιο δασαρχείο -διαδικασία αποχαρακτηρισμού δασικών εκτάσεων με το άρθρο 14 του νόμου 998 «περί προστασίας δασών»- ή ντε φάκτο νομιμοποίηση ενός ήδη οικοδομημένου οικισμού που έχει κτιστεί παράνομα τις νύχτες κλπ.).

Ήδη, τα αυθαίρετα κτίσματα στην Ελλάδα αγγίζουν το 1.000.000! Αν υπολογίσουμε ότι, κατά μέσο όρο, το κάθε αυθαίρετο χρησιμοποιεί κατά μέσο όρο, 1-1,5 στρέμμα γης, τότε η νομιμοποίηση όλων των αυθαιρέτων θα θυσίαζε περίπου 1.500.000 στρέμματα -και άλλα τόσα οι οικοδομικοί συνεταιρισμοί. Απλώς να αναφερθεί, ότι με το νομοσχέδιο για τον αποχαρακτηρισμό των δασών, που τελικά δεν πέρασε, αλλά πάντα περιμένει στη γωνία, θα αποχαρακτηρίζονταν 40-50 εκ. στρέμματα!

Και ποιοι είναι οι σημερινοί «κάτοικοι» των δασών; Ποιο είναι το προφίλ αυτών που απέκτησαν το αυθαίρετό τους στο δάσος;

Είναι οι εισβολείς που δραπετεύουν από τα αστικά κέντρα. Είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν καμιά σχέση και καμιά γνώση της ζωής του δάσους. Δεν είναι μεγαλωμένοι στο δάσος ή στην ύπαιθρο εν γένει. Είναι «αστοί» δεύτερης ή τρίτης γενιάς. Αγνοούν τη ζωή του δάσους και τη ζωή στο δάσος. Δεν ξέρουν από τι ακριβώς απειλείται το δάσος, δεν ξέρουν τους κινδύνους που οι ίδιοι προκαλούν στο δάσος. Δεν ξέρουν πώς παίρνει φωτιά το δάσος, πως μεταδίδεται μια πυρκαγιά, ποια προληπτικά μέτρα πρέπει να πάρουν στο σπίτι τους, στην αυλή τους, στους δρόμους γύρω από το σπίτι, την ευθύνη που έχουν και για την κατάσταση των γύρω δασών. Δεν υποψιάζονται καν, ότι για να αναπνέουν τον καθαρό αέρα του δάσους, χρειάζεται πολύς κόπος, δουλειά και γνώση ή έστω λίγη εκπαίδευση. Όμως, σπάνια οι κάτοικοι αυτής της κατηγορίας οργανώνονται σε ομάδες εθελοντών δασοφυλάκων. Οι περισσότερες ομάδες εθελοντών είναι από τα ενδότερα της πρωτεύουσας.

Τώρα πια τα δάση καίγονται –κυρίως- ΕΠΕΙΔΗ κατοικούνται!

Τα πολλά σπίτια μέσα σε δασικές εκτάσεις έχουν προσελκύσει επισκέπτες, προμηθευτές, διερχόμενους, συναλλασσόμενους, απορρίμματα και άλλους ...εισβολείς που αυξάνουν κατακόρυφα τους κινδύνους για "τυχαία" ή "από άγνοια" πρόκληση πυρκαγιάς. Όλους αυτούς που μεταφέρουν τις «αστικές» τους συνήθειες και στο δάσος: το τσιγάρο έξω από το αυτοκίνητο, τα σκουπίδια τους επίσης. Τις κατοικίες συνοδεύουν και οι υποδομές: δρόμοι, δίκτυα ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, κάδοι απορριμμάτων (...πέριξ των οποίων αποτίθενται σκουπίδια), όλα αυτά που επιφέρουν πρόσθετους κινδύνους «τυχαίας» ανάφλεξης. Υπάρχουν, βέβαια, πάντα και αυτοί που, "αναχρονιστικώς σκεπτόμενοι", στέλνουν τους σκοτεινούς τύπους με τα μαύρα γυαλιά και το φυτίλι μουσκεμένο στη βενζίνη για να κάψουν δάση. Έχουν ξεμείνει και κάποιοι βοσκοί που προσδοκούν μελλοντικά βοσκοτόπια, αλλά, κυρίως, έχουν αυξηθεί κατακόρυφα οι κίνδυνοι «τυχαίας» ανάφλεξης. Αυτό είναι το προφίλ του σύγχρονου «εμπρηστή».

Και μια επισήμανση για την οργάνωση της δασοπυρόσβεσης. Η ευθύνη της δασοπυρόσβεσης αφαιρέθηκε από την Δασική Υπηρεσία και ανατέθηκε στην Πυροσβεστική, μια υπηρεσία που ασφαλώς είναι από τις καλύτερα οργανωμένες στη χώρα μας. Θεωρήθηκε, έτσι, ότι η κατάσβεση μιας πυρκαγιάς σε ένα δάσος είναι πρωτίστως θέμα τεχνικής των κατασβέσεων και όχι γνώσης του ίδιου του δάσους, των λειτουργιών του και των ιδιαιτεροτήτων του. Ότι ένα δάσος είναι "αντικείμενο" προς κατάσβεση και όχι ένα "ζωντανό σύστημα", μέσα στο οποίο υπάρχει τεράστια ποικιλία ειδών, συνδυασμών ειδών, γεωμορφολογικών και μικροκλιματικών ιδιαιτεροτήτων. "Γνωρίζω" ένα δάσος δεν σημαίνει γνώση της γεωγραφικής του θέσης, των δρόμων πρόσβασης και των σημείων νερού, απλώς. Σημαίνει γνωρίζω τα διάφορα είδη δέντρων, θάμνων και χλόης, τον τρόπο που ...καίγονται ή αντιστέκονται στη φωτιά, πώς μεταδίδεται μια φωτιά στα διάφορα είδη δασών, την κατάσταση του κάθε συγκεκριμένου δάσους που καίγεται και πολλά άλλα χαρακτηριστικά του, απολύτως απαραίτητα για όποιον συντονίζει και όχι απλώς συμμετέχει στην κατάσβεση μιας πυρκαγιάς στο δάσος.

Η επιλογή αυτή θα πρέπει να είναι πάντα ανοιχτή για επανεξέταση.

Εν τω μεταξύ, φοβού τους νεόπλουτους κατοίκους των δασών, "νόμιμους" και αυθαίρετους, αυτοί -μάς- κληρονομούν την βασιλεία των καμένων δασών.

(μια συντομευμένη μορφή του κειμένου δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία στις 23/7/2007, ενώ οι δύο παλιές επιστολές χρησιμοποιήθηκαν σε άλλο ρεπορτάζ της εφημερίδας λίγες μέρες νωρίτερα)

(Από αρχείο της Ευωνύμου Οικολογικής Βιβλιοθήκης)

Περιοδικό “Εκδρομικά», τεύχος 45 (1933), σελ. 49

Γράμματα προς τη διεύθυνση

Η οικοπεδοποίησις του Καρέα

Ελάβομεν και δημοσιεύομεν την κατωτέρω επιστολήν:

Κε Διευθυντά,

Εις τους πρόποδας του Υμηττού, ανατολικώς του Συνοικισμού Βύρωνος και ανατολικομεσημβρινώς της Ζωοδόχου Πηγής και εις μικράν απόστασιν της αρχαίας μονής των Καρυών (νυν Καρέα) μερικοί νεοέλληνες (κάποιος νεαρός Οικοδομικός Συνεταιρισμός αποστράτων αξιωματικών και Υπαλλήλων) απεφάσισαν να ανεγείρωσιν νέον Συνοικισμόν και προς τούτο ήλθον εις διαπραγματεύσεις μετά του Ο.Δ.Ε.Π. μέσω του γνωστού εκπροσώπου της Μονής Πεντέλης ιερομονάχου και προέβησαν εις την αγοράν του χώρου εκείνου (εκ χιλιάδων στρεμμάτων) αντί πινακίου φακής και αμέσως ήρχισαν οι κύριοι αυτοί να επιχειρώσι διακατοχικάς πράξεις (τοπογραφήσεις, διαχωρισμούς οικοπέδων, ανορύξεις χανδάκων, ρυμοτομήσεις κ.λ.π.) χωρίς να λάβωσιν υπ’ όψιν ούτε αυτοί, ούτε ο Ο.Δ.Ε.Π., ότι το τμήμα εκείνο έχει από πολλού κηρυχθή αναδασωτέος χώρος υπό του αρμοδίου Υπουργείου Γεωργίας, το οποίον και έχει αρχίσει από ετών την αναδάσωσιν του χώρου εκείνου. Το τελευταίον τούτο (Υπουργείον Γεωργίας) εζήτησε δικαστικώς την αποβολήν των επιδρομένω και η υπόθεσις εκκρεμεί παρά τω Ειρηνοδίκη Αθηνών. Όλοι ομολογούμεν ότι η πόλις των Αθηνών έχει λάβει τεραστίας διαστάσεις, όσον καμμία άλλη ελληνική ή ξένη πόλις, και τοιαύτας ώστε να καθίσταται αδύνατος η εξυπηρέτησίς της από απόψεως συγκοινωνίας, φωτισμού, ύδατος, ασφαλείας, καθαριότητος, υγιεινής κλπ. δηλαδή η έκτασις της πόλεως ταύτης αποστερεί τους κατοίκους της της απολαύσεως των πλέον στοιχειωδών αγαθών της ανθρωπίνης διαβιώσεως˙ αλλ’ ενώ τούτο γενικώς ομολογείται και από τους πολίτας και από τους πολιτικούς, εν τούτοις, οι τελευταίοι ούτοι τη αδικαιολογήτω ανοχή και εγκληματική αδιαφορία των πρώτων (των πολιτών) δεν κάμνουν τίποτε ώστε τουλάχιστον να σταματήση αυτή η πληγή, της οποίας η αφετηρία θα μπορούσε κάπως να κριθή επιεικώς λόγω των συνθηκών υφ’ ας ήνοιξε (Μικρασιατική καταστροφή), αλλά της οποίας η παράτασις και επέκτασις αποτελεί καθαρόν έγκλημα, δια το οποίον αν υπήρχε προηγμένη κοινωνία, θα έπρεπε να κληθούν να λογοδοτήσουν αμέσως και οι εκπρόσωποι του Ο.Δ.Ε.Π., που, υπαρχούσης νομίμου απαγορεύσεως προβαίνουν εις πώλησιν χώρου που δεν τους ανήκει, και αι αρμόδιοι αρχαί και οι Υπουργοί που δεν διατάσσουν την άμεσον αποβολήν των επιδρομέων.

Αθήναι 13/1/1933

Μετά τιμής

Β. ΑΘΗΝΑΙΟΣ

Περιοδικό «Εκδρομικά», τεύχος 46 (1933), σελ. 74

Γράμματα προς τη Διεύθυνση

Το κράτος – Ο Ο.Δ.Ε.Π. – Οι οικοπεδοφάγοι και το πράσινο

Σχετικώς με την παρά τον Καρρέα αναδασωτέαν έκτασιν ελάβομεν και ετέραν επιστολήν την οποίαν δημοσιεύομεν κατωτέρω.

Είμεθα δε εις θέσιν να γνωρίζομεν ότι το γεγονός τούτο κρατεί ανάστατον όλον τον φυσιολατρικόν κόσμον.

Επίσης ακόμη γνωρίζομεν ότι πολλά των ενταύθα φυσιολατρικών σωματείων δι’ υπομνημάτων τους προς το Υπουργείον της Γεωργίας ζητούν την ταχείαν απόδοσιν του χώρου τούτου δια τον ον προωρίσθη σκοπόν.

Κύριε Διευθυντά,

Το υπουργείον της Γεωργίας από πολλών ετών έχει κηρύξει ως αναδασωτέον τον μεταξύ της Ζωοδόχου Πηγής, του Καρέα και του συνοικισμού Κοπανά (παρά τον άγιον Στυλιανόν και εις τους πρόποδας του Υμηττού) κείμενον χώρον εκ 240 στρεμμάτων επί του οποίου έχει ενεργήσει και ενεργεί κατ’ έτος τμηματικώς και μεθοδικώς αναδάσωσιν, προς τούτο δε έχει απαγορεύσει από ετών και την θήραν και την βοσκήν επί του ανωτέρω χώρου και εν συνεχεία μέχρι της κορυφής του Υμηττού. Το υπουργείον απέβλεψε προφανώς εις την δημιουργίαν δασικής εκτάσεως περί την πόλιν των Αθηνών, προς την κατεύθυνσιν του Υμηττού, χάριν της υγείας και της αισθητικής της πόλεως.

Παρ’ όλα όμως αυτά, ο Ο.Δ.Ε.Π., όστις διεκδικεί δικαιώματα ψιλής κυριότητος επί του άνω χώρου, ως διάδοχος της περιουσίας της τέως Μονής Πετράκη, έσπευσε να πωλήση τούτον εις ένα νεοσύστατον Συνεταιρισμόν Αποστράτων Αξιωματικών και υπαλλήλων υπό τον τίτλον «Θερινή διαμονή» αντί δρχ. 3.505 κατά στρέμμα, ήτοι αντί δραχ. 1,90 κατά τεκτονικόν τετραγωνικόν πήχυν.

Επειδή δε ο Ο.Δ.Ε.Π. αμφέβαλε και ο ίδιος περί των δικαιωμάτων του επί του άνω ρηθέντος χώρου, απεκδύεται δια του σχετικού πωλητηρίου συμβολαίου πάσης υποχρεώσεως και ευθύνης του δια την υπό του αγοραστού Συνεταιρισμού ενδεχομένην μη κατοχήν και εγκατάστασίν του επί του άνω πωληθέντος χώρου. Ο άνω συνεταιρισμός κατόπιν τούτων έσπευσε, κατ’ εφαρμογήν της αρχής της «υφαρπαγής» ή άλλως «του τετελεσμένου γεγονότος» να ενεργήση διαφόρους διακατοχικάς πράξεις επί του άνω χώρου και προς τούτο ήνοιξε χάνδακας, έκαμε τοπογραφήσεις, ρυμοτομίας, διαχωρισμούς οικοπέδων κλπ., το δε υπουργείον μόλις έλαβε γνώσιν τούτων εζήτησε να διαταχθή δικαστικώς η αποβολή του άνω Συν/σμού εκ του ρηθέντος υπό αναδάσωσιν χώρου αντί να διατάξη διοικητικώς την αποβολήν τούτου. Κατόπιν των ανωτέρω ερωτάται:

1) Είναι δυνατόν να γίνη ανεκτή εν μέσω 20ω αιώνι οικειοποίησις δικαιωμάτων εκ μέρους του Ο.Δ.Ε.Π. διαδόχου μονής, η οποία (δυστυχώς δια τον πολιτισμόν μας τόσον αργά, (αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ) έπαυσεν επί τέλους να υπάρχη, επί χώρου καθαρώς δασικού όστις κείται επί της περιοχής του κατ’ εξοχήν Αθηναϊκού βουνού, του Υμηττού, του βουνού εκείνου στο οποίον μπορεί αδαπάνως κάθε Αθηναίος να πηγαίνη ν’ αναπνέη και να αναγεννάται ψυχικώς κατά τας ώρας που είναι ελεύθερος; Όσο για την τιμή της πωλήσεως αύτη αφορά μόνον το Ταμείον του Ο.Δ.Ε.Π.

2) Είναι εποικοδομητικόν της αξιοπρεπείας του ελληνικού κράτους να μη μπορή να επιβάλλεται σε τέτοια στοιχειώδη θέματα στους διαφόρους Οργανισμούς Δημοσίου Δικαίου, και να αναγκάζεται να αντιδική με διαφόρους ιδιώτας και συνεταιρισμούς και μάλιστα όταν, όπως στην προκειμένη περίπτωσιν, πρόκειται να προασπίση πραγματικά το συμφέρον της κοινωνίας, η οποία έχει δικαίωμα να αξιώση και αξιοί, δια λόγους υγιεινής και αισθητικής και δια πολλούς άλλους σοβαρούς λόγους, να σταματήση πάσα περαιτέρω οικοπεδοποίησις του λεκανοπεδίου που περιλαμβάνεται μεταξύ του Αιγάλεω, της Πάρνηθος, του Πεντελικού και του Υμηττού: Γιατί είναι γεγονός ότι, όπως πάμε, αυτό το λεκανοπέδιον σε λίγα χρόνια θ’ αποτελή απεράντους συνοικισμούς που θα κατοικούν – αν θα κατοικούν τότε – δυστυχείς άνθρωποι, διότι θα είναι αδύνατος η εξυπηρέτησις και των στοιχειοδεστέρων ακόμη αναγκών των.

3) Τι έκαμε ο Ο.Δ.Ε.Π. εις εκτέλεσιν αποφάσεως του Υπουργικού συμβουλίου δι’ ης διετάχθη η ακύρωσις της άνω αγοραπωλησίας εφ’ όσν πρόκειται περί αναδασωτέου χώρου; Και 4) θα ανεχθούν την τοιαύτην βεβήλωσιν ο Πρόεδρος της παρούσης Κυβερνήσεως και ο νυν υπουργός της Γεωργίας; Η λυδία λίθος του βαθμού του πολιτισμού του ατόμου, της κοινωνίας και του Κράτους είναι η στάσις που λαμβάνουν απέναντι τοιούτων ζητημάτων. Όλοι αναγνωρίζουν την μεγάλην αδικίαν που έγινε τα τελευταία έτη στην πόλιν των Αθηνών (διά την οποίαν οι μεταγενέστεροι θα καταρώνται την παρούσαν γενεάν), με την οικοπεδοποίησιν όλων των ωραίων λόφων της, τους οποίους ύμνησαν ποιηταί και καλλιτέχναι, ημέτεροι και ξένοι (Αρδητού, Λυκαβητού, Φιλοπάππου κλπ.), με την βεβήλωσιν όλων σχεδόν των αρχαιολογικών χώρων της, οι οποίοι είναι ιεροί και έπρεπε και οι Έλληνες να τους αναγνωρίσουν, μαζύ με όλον τον διανοούμενον κόσμον, ως τοιούτους, με τους αναριθμήτους Συνοικισμούς της, οι οποίοι την παρεμόρφωσαν κυριολεκτικώς και την μετέβαλαν σε μίαν νεκράν πόλιν, διότι πόλις τοιαύτης εκτάσεως, μέσα στην οποίαν δεν αφθονεί το πράσινον και την οποίαν δεν διακόπτουν μεγάλα πάρκα, είνε νεκρά καθ’ ο αντιαισθητική και ανθυγιεινή.

Μεθ’ υπολήψεως

Β. Γ. Οικονομόπουλος

Αν βρούμε τους εμπρηστές, ιδού τι τους περιμένει!