Το ΥΠΕΧΩΔΕ από κοινού με τα υπουργεία Εθνικής Οικονομίας και Γεωργίας αποφάσισε τη δημιουργία δύο κέντρων επεξεργασίας «υγρών τοξικών και επικίνδυνων αποβλήτων και λασπών», το ένα στον Ελαιώνα Αττικής και το άλλο στη Θεσσαλονίκη. Η Ελλάδα δεν διαθέτει κανέναν ειδικό χώρο για την αποθήκευση, επεξεργασία ή καταστροφή τοξικών αποβλήτων παρά την ύπαρξη έντονου προβλήματος. Στις 10.11.1989 (έγγρ. Β3-754/89) με ψήφισμά μου είχα ζητήσει, μεταξύ άλλων, από την Επιτροπή «να λάβει τα κατάλληλα μέτρα ώστε να εξασφαλιστεί η δημιουργία της αναγκαίας υποδομής για την επεξεργασία και διάθεση των τοξικών αποβλήτων (ολοκλήρωση των αναγκαίων τεχνοοικονομικών μελετών, επιλογή των κατάλληλων χώρων και μεθόδων διάθεσης και επεξεργασίας, χρηματοδότηση κ.λπ.)».

Σήμερα το ΥΠΕΧΩΔΕ επέλεξε ως καταλληλότερο χώρο τον Ελαιώνα, ο οποίος αποτελεί τον βασικότερο φυσικό διάδρομο για τους ανέμους και τα ρεύματα του αέρα που παρασύρουν το νέφος προς τη θάλασσα. Επιπλέον τα 9.000 στρέμματα του Ελαιώνα αποτελούν για το λεκανοπέδιο της Αττικής τη μεγαλύτερη έκταση γης χωρίς παγιωμένη δόμηση (το 62% της γης είναι και σήμερα άκτιστο ενώ στο υπόλοιπο βρίσκονται μερικές από τις μεγαλύτερες και πλέον ρυπογόνες βιομηχανίες της χώρας χωρίς σχέδιο και πρόβλεψη για τις οικολογικές επιπτώσεις).

Συνεπώς, η ίδρυση ενός τέτοιου κέντρου στον Ελαιώνα θα επιφέρει δραματική αύξηση της κυκλοφορίας και του νέφους καθώς και ακύρωση της μοναδικής δυνατότητας να αναπνεύσουν οι ασφυκτικά πυκνοκτισμένες εργατικές περιοχές του δυτικού λεκανοπεδίου γύρω από τον Ελαιώνα. Επειδή είναι έντονες οι αντιδράσεις από την επιτροπή καθηγητών του Ε.Μ.Πολυτεχνείου που έχει αναλάβει την εκπόνηση μελέτης για τον Ελαιώνα, ύστερα από αίτημα των δήμων της περιοχής -εκκρεμεί προσφυγή στο Συμβούλιο Επικρατείας για την ανάπτυξη του Ελαιώνα ως πνεύμονα πρασίνου υπερτοπικής εμβέλειας- η Επιτροπή είχε ενδιαφερθεί σχετικά με αυτό το σχέδιο, πώς σκοπεύει να ενεργήσει και τι διαβήματα να αναλάβει στην ελληνική κυβέρνηση για την προώθηση και υλοποίηση της επένδυσης σε καταλληλότερο, όμως, χώρο;

Γραπτή ερώτηση αρ. 3180/1991 προς την Επιτροπή

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 95, 7-8/09