Τα όρια του κ. Σουφλιά

Δήμος Τσαντίλης

Ο κ. Σουφλιάς αρέσκεται να μαδάει μαργαρίτες και να περικόπτει κονδύλια για το περιβάλλον. Οι οιωνοί είναι κακοί. Βρισκόμαστε σε κρίση.

Ο κ. Σουφλιάς προωθεί αυτό που καλύτερα ξέρει: αυτοκινητόδρομους και εκτροπές ποταμών. Εκεί θα πάνε τα λεφτά που θα εξοικονομηθούν αλλού. Θα μας βοηθήσουν να βγούμε από την κρίση, λέει.

Οι 29 φορείς διαχείρισης προστατευόμενων περιοχών έγιναν, με απόφαση της  Διυπουργικής Επιτροπής Οικονομικής Πολιτικής, 13. Ένας φορέας ανά Περιφέρεια. Σταθερός, αντίθετα, παραμένει ο συνολικός αριθμός των προστατευόμενων περιοχών: γύρω στις 360 ανά την επικράτεια. 

Όμως παρά την κρίση και εν μέσω περικοπών και συμπτύξεων, ο κ. Σουφλιάς εξασφάλισε 300 εκατομμύρια για την εκτροπή του Αχελώου, που δεν έχει πάψει να φαντασιώνει.

Αυτά ο κ. Σουφλιάς. Εμείς τι;

Εμείς καταγγέλλουμε την σύμπτυξη των 29 φορέων διαχείρισης, που φτιάχτηκαν εν μια νυκτί πριν από 7 περίπου χρόνια με αποκλειστικό στόχο να γλιτώσουμε την τότε επαπειλούμενη καταδίκη της χώρας από τον Ευρωπαίο καδή.

Το κρίσιμο ερώτημα όμως είναι: Μήπως, πρέπει να ομολογήσουμε την γενικότερη  αποτυχία του θεσμού των προστατευόμενων περιοχών και των αντίστοιχων φορέων διαχείρισης εν Ελλάδι;

Back to basics, λοιπόν.

Έχουμε την οδηγία 43/92 για τα ενδιαιτήματα και τις περιοχές NATURA 2000. Γιατί άραγε φτιάχτηκε;

Στόχος της είναι να βοηθήσει την διοίκηση να βγει από τα στενοκεφαλικά της σύνδρομα: μια διοικητική περιοχή δεν είναι μια φυσική ενότητα, το ενδιαίτημα ενός είδους είναι. Με άλλα λόγια, η χλωρίδα, η πανίδα δεν γνωρίζουν διοικητικούς, αλλά μόνο φυσικούς περιορισμούς.

Η κεντρική ιδέα της οδηγίας είναι: μόνο όταν προστατεύεται ο χώρος όπου ζει ένα είδος προστατεύεται και το είδος αυτό αποτελεσματικά. Η προστατευόμενη περιοχή πρέπει να αποτελεί μια φυσική ενότητα πέρα από οποιαδήποτε διοικητικά ή και εθνικά όρια και σύνορα.

Πού το είδατε αυτό να συμβαίνει;

Η απάντηση είναι πουθενά. Με άλλα λόγια: Οι συμπτύξεις των φορέων διαχείρισης σε 13 και ο επανασχεδιασμός των περιοχών προστασίας, ώστε να εντάσσονται στο σημερινό διοικητικό πλαίσιο των 13  Περιφερειών, αναιρούν ουσιαστικά όχι μόνο το γράμμα αλλά και την όλη φιλοσοφία της οδηγίας για τα ενδιαιτήματα.

Η δημιουργία ενός συνεκτικού δικτύου προστατευόμενων ενδιαιτημάτων, όπως προβλέπεται από την οδηγία για τα ενδιαιτήματα, προϋποθέτει την προσαρμογή των διοικητικών δομών στα όρια και τις λειτουργίες των οικοσυστημάτων και όχι το αντίστροφο.

Υπάρχει, όμως και κάτι άλλο που με βασανίζει και που δεν έχει άμεση σχέση με τον κ. Σουφλιά.

Διερωτώμαι τι είναι και τι κάνει, τέλος πάντων, ένας φορέας διαχείρισης. Ποιες είναι οι αρμοδιότητές του, τι είδους αποφάσεις λαμβάνει και σε ποιος είναι υπεύθυνος και αρμόδιος να τις εφαρμόσει, ποιος νομιμοποιεί ποιόν για την άσκηση αυτών των mini παρεμβάσεων. Και πάνω απ’ όλα ποιος θα μας προστατεύσει από τις τοπικές κοινωνίες που συμμετέχουν στους φορείς και απειλούν να πλήξουν με «ανάδειξη & αξιοποίηση» ότι πρασινίζει ή παραπέμπει σε «πράσινη ανάπτυξη»; Κανείς.

Καλά, θα πείτε. Πού τα ξέρω όλα αυτά και τα μολογώ; Με το συμπάθιο χωριανοί. Έχω δεσμούς αγχιστείας με το ωραίο Ζάντε και έχω δει από κοντά το θεριό να διαχειρίζεται το εκεί Θαλάσσιο Πάρκο.

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 95, 7-8/09