ΦΩΤΙΕΣ 2009...

...ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΑΝ ΚΑΙ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΤΗΝ ΜΑΧΗ...

(το παράδειγμα του Δήμου της Νέας Πεντέλης)

Το σημείωμα που ακολουθεί, είναι η προσωπική μου μαρτυρία από το τραγικό για την Αττική διήμερο της 22-23 Αυγούστου του 2009, ως κάτοικος και δημότης της Νέας Πεντέλης.

Η φωτιά λοιπόν  που ξεκίνησε σαν μία πυρκαγιά / εμπρησμός «ρουτίνας» από το Γραμματικό, καβαλώντας πάνω στην ανεπάρκεια(;), στον εφησυχασμό (;) και στην επιχειρησιακή / συντονιστική ανικανότητα αρμοδίων και αρμοδίων, ιπτάμενη πάνω από τις υπερφίαλες, δημοσιοσχεσίτικες «γραμμές άμυνας» ή «γραμμές ΜΑΖΙΝΟ» άλλων αρμοδίων περί το Πεντελικό όρος, έφτασε να απειλεί το ΠΙΚΠΑ Πεντέλης και κυρίως την αρχή της ρεματιάς (την γνωστή και ως ρεματιά του Χαλανδρίου) κοντά στο λατομείο Μουζάκη στην Νέα Πεντέλη.

Αν πέρναγε από εκεί θα έκαιγε την μισή οικιστική περιοχή της Νέας Πεντέλης και θα σταματούσε κάπου στο Χαλάνδρι πιθανόν και στην λεωφόρο Κηφισίας.

Η φωτιά λοιπόν βρέθηκε εκεί αντιμέτωπη με το Σώμα των εθελοντών της Νέας Πεντέλης (περίπου 100), τα επιχειρησιακά σχέδια, τον εξοπλισμό και τα μέσα, που αθόρυβα, χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες, αλλά με μεράκι και με απόλυτη αίσθηση ευθύνης και κοινωνικής αλληλεγγύης, έχει συγκροτήσει και αποκτήσει τα τελευταία χρόνια ο Δήμος.

Κάπου εκεί βρέθηκα και εγώ, φοβισμένος, αδαής και άπειρος αλλά με την διάθεση ως πολίτης να βοηθήσω.

Βρέθηκα «αντιμέτωπος» με την επιχειρησιακή ετοιμότητα και αυταπάρνηση νέων και μεγαλύτερων ανθρώπων που ήξεραν (γιατί κάθε χρόνο καταρτίζονται με φροντίδα του Δήμου), με την επαγγελματική ευσυνειδησία και επάρκεια των υπευθύνων του Δήμου οι οποίοι κατάφεραν να έχουν μία άρτια συνεργασία τόσο με την πυροσβεστική, όσο και με την νομαρχία της Αθήνας.

Αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας των παραπάνω ήταν η απόκρουση της φωτιάς από το ΠΙΚΠΑ Πεντέλης, την στιγμή που η Παλιά Πεντέλη είχε παραδοθεί στις φλόγες εξαιτίας κακών επιχειρησιακών χειρισμών (αυτό όμως δεν αφορά το παρόν σημείωμα αλλά κυρίως την εκεί τοπική κοινωνία).

Βρέθηκα έκπληκτος μπροστά σε φαινόμενα που έχουν εκλείψει εδώ και καιρό από τις λειτουργίες των αδηφάγων κοινωνιών των σύγχρονων πόλεων, βρέθηκα λοιπόν μπροστά στην αλληλεγγύη των απλών πολιτών που με κάθε μέσο βοηθούσαν τους ξάγρυπνους εθελοντές, είτε κυνηγώντας την φωτιά με τα κλαδιά, είτε προμηθεύοντας με νερό, γάλα και φαγητό τις ομάδες πυρόσβεσης  που ήταν στην πρώτη γραμμή.

Και η φωτιά λες και είχε μυαλό και στρατηγική, κινιόταν πότε πάνω πότε κάτω, πλάγιαζε και σηκωνόταν, λες και ήθελε οπωσδήποτε να μπει στην ρεματιά, στα σπίτια, στην Αθήνα.

Δεν μπόρεσε όμως και έτσι σώθηκε μία ολόκληρη περιοχή, ένας υπέροχος βιότοπος.

Και έγιναν περήφανοι, όσοι αντιστάθηκαν και κέρδισαν...

Και νοιώσαμε περήφανοι και εμείς γιαυτούς,

Και νοιώσαμε διπλά περήφανοι που ανήκουμε σε ένα Δήμο με κυρίαρχα αυτά τα χαρακτηριστικά της αλληλεγγύης και της αυταπάρνησης, με αυτόν τον επιχειρησιακό σχεδιασμό, ετοιμότητα και συντονιστική επάρκεια και ικανότητα, με αυτήν την υπέροχη και πλήρως εξοπλισμένη υλικά και ηθικά εθελοντική ομάδα – πρότυπο για όλη την Ελληνική Αυτοδιοίκηση.

Ένα μπράβο σε όλους αυτούς για το κατόρθωμα τους, που απέδειξε ότι η φωτιά και τα ακραία φαινόμενα δεν είναι ανίκητα αρκεί να υπάρχει προγραμματισμός και σχέδιο.

Ένα ευχαριστώ τέλος γιατί πέρα από την σωτηρία σπιτιών και βιοτόπων σώσανε την τιμή και αξιοπρέπεια της ταλαιπωρημένης Ελληνικής Αυτοδιοίκησης.

Ανδρέας Νεφελούδης

Οικονομολόγος, κάτοικος Νέας Πεντέλης.