Ο θάνατος του Παναγιώτη
αποτελεί μία πραγματική
απώλεια όχι μόνο για τη
μικρή οικογένεια της
Greenpeace, αλλά και για
το σύνολο της ελληνικής
κοινωνίας. Όσοι από εμάς
γνώρισαν τον Παναγιώτη,
νιώθουμε πως το όραμα
για μια πιο δημοκρατική,
δίκαιη και βιώσιμη
κοινωνία έχασε έναν από
τους πιο ένθερμους
αγωνιστές του. Ωστόσο,
την ίδια στιγμή αντλούμε
δύναμη από την κοινή μας
εμπειρία και δράση ώστε
να καταστήσουμε αυτό το
όραμα πραγματικότητα. Το
οφείλουμε στον Παναγιώτη
και το οφείλουμε σε
εμάς, το οφείλουμε στην
κοινωνία και το
οφείλουμε στο
περιβάλλον.
Ο Παναγιώτης Κανελλάκης
γεννήθηκε στην Ολυμπία
το 1942. Απέκτησε τον
τίτλο του διδάκτορα του
δικαίου το 1967 και στη
διάρκεια της δικτατορίας
υπήρξε συνήγορος
υπερασπίσεως σε
πολιτικές δικές. Από το
1970 έως το 1972,
διετέλεσε συνιδρυτής και
πρόεδρος της
Ελληνοευρωπαϊκής Κίνησης
Νέων (ΕΚΙΝ), ενώ στη
συνέχεια της δικτατορίας
διώχθηκε, φυλακίστηκε
και βασανίστηκε για την
αντιστασιακή δράση του.
Το καλοκαίρι του 1974
χρημάτισε για ένα
τετράμηνο ειδικός
σύμβουλος του Υπουργείου
Παιδείας στη συλλογική
προσπάθεια για
αποχουντοποίηση και
κάθαρση στο χώρο της
παιδείας. Αυτό ήταν και
το μοναδικό δημόσιο
πόστο που επέλεξε να
αναλάβει. Ο Παναγιώτης
διατήρησε αποστάσεις από
την πολιτική σκηνή και
δεν διεκδίκησε ποτέ
θέσεις, ψήφους ή
αξιώματα στο χώρο του
δημοσίου και των
πανεπιστημίων. Κατά τη
διάρκεια της
μεταπολίτευσης,
εργάστηκε ως
επαγγελματίας δικηγόρος
και παρέμεινε
ερασιτέχνης ξυλουργός.
Το 1996 εξέδωσε το
αυτοβιογραφικό έργο
‘Μαρτυρία’ (εκδόσεις
Όμβρος) και το 2004 τη
συλλογή διηγημάτων ‘Το
κεφάλι του Τούρκου’
(εκδόσεις Καστανιώτη).
Παράλληλα, ακολούθησε
μία δυναμική πορεία στο
χώρο των κοινωνικών
κινημάτων, των μη
κυβερνητικών οργανώσεων
και της κοινωνίας των
πολιτών. Μεταξύ άλλων,
υπήρξε ενεργό μέλος του
Ελληνικού Τμήματος της
Διεθνούς Αμνηστίας και
της ‘Καμπάνιας ΜΚΟ στο
Σύνταγμα’, πρόεδρος του
Σωματείου για την
πολιτική αξιολόγηση Ζήτα
και αντιπρόεδρος του
Οργανισμού Κατά των
Ναρκωτικών (ΟΚΑΝΑ). O
Παναγιώτης υπήρξε
συνιδρυτής του Ελληνικού
Γραφείου της Greenpeace,
πρώτος πρόεδρος της
οργάνωσης από το 1991
μέχρι το 2001 και μέλος
του διοικητικού
συμβουλίου της καθόλη τη
συνέχεια.
Επιστροφή