Φαληρικός όρμος - Παραλία Μοσχάτου

Μπάμπης Μπιλίνης

«Πιθανόν όμως να έρθει η ημέρα, όπου ο τόπος θα κατατεμαχιστεί στους αποκαλούμενους χώρους αναψυχής και τότε οι λίγοι, θα βιώνουν την στενόχωρη και κατά αποκλειστικότητα χαρά τους. Οι φράχτες, οι ανθρωποπαγίδες και τα άλλα τεχνάσματα που επινοήθηκαν για να περιορίζουν τον άνθρωπο στον δημόσιο δρόμο θα πολλαπλασιαστούν και το να περπατάμε επάνω στη γη του θεού, θα θεωρείται ως ηθελημένη παραβίαση της ιδιοκτησίας κάποιου μεγαλόσχημου κυρίου».

Αγαπητέ κ. Ασεμπίγιο,

Έχει περάσει ενάμισης αιώνας από την εποχή που ο Αμερικανός φιλόσοφος Χένρι Ντέιβιντ Θορώ έγραφε τις παραπάνω γραμμές και λες και περιγράφει την Μαρίνα Φλοίσβου ΑΕ συμφερόντων ομίλου επιχειρήσεων Λάτση. Δυστυχώς η ανάπτυξη στη χώρα μας συνεχίζει να μετριέται με βάση την ποσότητα, το μέγεθος και όχι την ποιότητα. Υπέρ των οικονομικών συμφερόντων και όχι των τοπικών κοινωνιών. Οι ευκαιρίες απόλαυσης λοιπόν για τις οποίες έγραφε πριν ενάμιση αιώνα ο Θορώ είναι ελάχιστες πια στο λεκανοπέδιο της Αττικής και μια από αυτές έπρεπε να είναι η παραλία του Μοσχάτου.

Δυστυχώς το έργο που ξεκίνησε η χούντα των συνταγματαρχών το 1969 με το μπάζωμα της θάλασσας μπροστά στο δήμο μας και το «τείχος του αίσχους», που ύψωσε ανάμεσα στην πόλη μας και τη θάλασσα, συνεχίστηκε με τα έργα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες 2004 και ολοκληρώθηκε νομικά με την ίδρυση της ΑΕ «Ολυμπιακά Ακίνητα» Ν.Π.Ι.Δ., που ανέλαβε να διαχειριστεί την παραλία μας, σύμφωνα με όσα προβλέπει ο νόμος 3342/05. Δεν ξέρω αν όσοι σε συντρόφευαν στην περιοδεία σου στην περιοχή, σου ανέφεραν τα γεγονότα μετά το 2004.

Η ΑΕ «Ολυμπιακά Ακίνητα» προσπάθησε να αποσπάσει την συγκατάθεση του Δήμου Μοσχάτου για να παραχωρήσει την παραλία μας σε ιδιώτη επενδυτή, ο λαός του Μοσχάτου αντέδρασε δυναμικά και μαζί με την Δημοτική Αρχή, που συντάχθηκε (τότε) με το κοινό αίτημα, ματαίωσαν τα σχέδια της ΑΕ «Ολυμπιακά Ακίνητα». Στο πλευρό των κατοίκων του Μοσχάτου συμπαρατάχθηκαν σημαντικές συλλογικότητες και προσωπικότητες του επιστημονικού χώρου. (Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών, ΤΕΕ, Ε.Μ.Πολυτεχνείο, κ.α). Σημαντική νίκη για τους Μοσχατιώτες αποτελεί και η γνωμάτευση του προέδρου του Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος Μιχάλη Δεκλερή (23/12/07), που μεταξύ άλλων τονίζει:

 «Δια της επιχώσεως λοιπόν των κοινοχρήστων ακτών και της κοινής τοις πάσιν θαλάσσης, ουδέποτε παράγεται ιδιωτική ιδιοκτησία του Δημοσίου, αλλ΄ αντιθέτως η εντεύθεν προκύπτουσα παραλιακή έκτασις παρακολουθείται με το βάρος της κοινοχρηστίας, το οποίον είχεν αρχήθεν η προεκτεινόμενη εις βάρος της θαλάσσης νέα ακτή».

Το τόσο σημαντικό αυτό έγγραφο, αν και παραγγέλθηκε και πληρώθηκε με χρήματα των Μοσχατιωτών μετά από απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, δεν αξιοποιήθηκε πολιτικά από τον Δήμο Μοσχάτου, που εγκαταλείποντας το κοινό αίτημα άρχισε να διαπραγματεύεται με την ΑΕ «Ολυμπιακά Ακίνητα».

Το καλοκαίρι 2009 δόθηκε σε διαβούλευση μια ακόμα προμελέτη από την ΑΕ «Ολυμπιακά Ακίνητα». Το σχέδιο αυτό, που ίσως στο έδωσαν και το πήρες μαζί σου στην πατρίδα σου είναι μια μεγάλη απάτη, αφού ουσιαστικά μετατρέπει την παραλία μας σε ένα πάρκο ιδιωτικών επιχειρήσεων, που λίγο θα απέχει από την εφιαλτική προοπτική που περιέγραψε πριν 150 χρόνια ο αμερικανός φιλόσοφος.

Δεν μπαίνουμε στη συζήτηση, ούτε για κόστος κατασκευής, ούτε για διαχείριση.

Το πιο επικίνδυνο είναι να συρθούμε σε διαβούλευση με τον καταπατητή του χώρου, αφού όπως λέει στη γνωμάτευση του ο Δεκλερής «ουδέποτε παράγεται ιδιωτική ιδιοκτησία του Δημοσίου, αλλά παρακολουθείται με το βάρος της κοινοχρηστίας».

Αν ρωτήσουμε τον κόσμο του Μοσχάτου τι εννοεί όταν λέει να γίνει πάρκο η παραλία του Μοσχάτου θα μας απαντήσει να φυτεύσουμε δέντρα, θάμνους και άλλα φυτά στο χώρο, να βάλουμε παγκάκια ανάμεσα τους, άντε να στήσουμε και καμιά καντίνα και καμιά κούνια.

Ο υπόλοιπος χώρος να καλυφτεί με ψηλή βλάστηση (Δέντρα, που υπήρχαν από παλιά στην Αττική, πχ Αλμυρίκια).

Όλα τα άλλα παραπέμπουν σε ιδιωτικές χρήσεις.

Μπορείς άραγε να μας διαβεβαιώσεις με την μεγάλη σου πείρα, ότι δεν θα πληρώνουμε για να κάνουμε χρήση του Adveture park, ότι δεν θα πληρώνουμε για να κάνουμε χρήση στα 5χ5, στην πισίνα με όλο το χρόνο θερμαινόμενο νερό, στο στεγασμένο Γυμναστήριο των 480τμ, κ.α. Γι΄ αυτό λέμε ότι το σχέδιο περισσότερο σε πάρκο επιχειρήσεων μοιάζει.

Και επειδή στην αρχή αναφέραμε το αρνητικό παράδειγμα της Μαρίνας Φλοίσβου ΑΕ, δίπλα σε αυτή υπάρχει και το θετικό παράδειγμα του πάρκου Φλοίσβου, που σε χώρο περίπου όσο της παραλίας μας κυριαρχεί η ψηλή βλάστηση με αρμυρίκια και υπάρχουν, μόνο μια καφετέρια, μια παιδική χαρά και ένα θερινό σινεμά.

Αγωνιστήκαμε όλοι οι Μοσχατιώτες και οι Μοσχατιώτισες να μην γίνει το γήπεδο στην παραλία μας και να μην γεμίσει ο χώρος με 2500τμ τσιμέντου, σύμφωνα με το συντελεστή δόμησης που προβλέπει ο νόμος 3342/05, και ελπίζω να συμφωνείς μαζί μας, και όχι για μας έρθουν τα 2500τμ τσιμέντου με άλλη μορφή βαμμένα πράσινα στους χάρτες και τις μακέτες, για να μας ξεγελάσουν.

Αγαπητέ κ. Ασεμπίγιο,

Δεν ξέρω αν στην πολυετή καριέρα σου έχεις τύχει ξανά τέτοια περίπτωση σε όλο τον κόσμο, να μπαζώνουν την θάλασσα και να δημιουργούν ανάμεσα στον πολεοδομικό ιστό και την ακτή μια έκταση 260 στρεμμάτων στην οποία σχεδιάζουν εντατικές επιχειρηματικές χρήσεις..

Εμείς προτείνουμε το αυτονόητο. Να προχωρήσει άμεσα η έναρξη της διαδικασίας, για επέκταση του πολεοδομικού σχεδίου της πόλης μας μέχρι τον αιγιαλό και να χαρακτηριστεί ο χώρος κοινόχρηστος χώρος πρασίνου».

Η παραλία του Μοσχάτου δεν μπορεί να γίνει τίποτε άλλο παρά κοινόχρηστος χώρος πρασίνου. Οι χρήσεις και οι χωροθετήσεις, που θα σχεδιαστούν θα πρέπει να εξυπηρετούν την κοινοχρηστία του χώρου. Η μεγαλούπολη που ζούμε, χρειάζεται τις ανάσες της και η παραλία μας είναι από τις λίγες που της έχουν απομείνει.

Με εκτίμηση

Μπάμπης ΜΠΙΛΙΝΗΣ

Μέλος κίνησης πολιτών Μοσχάτου «Μεσοποταμία»

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 98, 11/09