Τα «Ακατανόμαστα» σε εποχή κλιματικής αλλαγής

(για γέλια και για κλάματα..)

Βάσω Κανελλοπούλου

Μερικές οικογένειες στις ΗΠΑ είναι φαίνεται πραγματικά επαναστατικές. Φανταστείτε ότι επιμένουν να απλώνουν τη μπουγάδα τους στην αυλή της μονοκατοικίας, παρόλο που αυτό σε αρκετά προάστια απαγορεύεται δια ροπάλου. Η απαγόρευση έχει περάσει στους κανονισμούς που διέπουν πολλά οικιστικά σύνολα κι έτσι,  οι νομοταγείς μαζί με το πλυντήριο ρούχων αγοράζουν απαραίτητα και στεγνωτήριο ή  αναγκάζονται να απλώνουν τα βρεγμένα τους στο υπόγειο.

«Είναι θέμα αισθητικής» ισχυρίζονται  εκείνοι που υποστηρίζουν τους περιοριστικούς κανονισμούς. Ενοχλούνται να βλέπουν τα σεντόνια και τις πετσέτες να λικνίζονται στο αέρα, ακόμα περισσότερο ενοχλούνται από τα «ακατανόμαστα» όπως αποκαλούν τα εσώρουχα. Γι αυτό φωνάζουν αμέσως την αστυνομία κάθε φορά που βλέπουν απλωμένη μπουγάδα στην απέναντι αυλή. Μάλιστα σε μία περίπτωση, η διαμάχη για την απλώστρα κατέληξε σε φόνο!

Το θέμα έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις. Έτσι γεννήθηκε στις ΗΠΑ ένα νέο κοινωνικό κίνημα υπέρ του δικαιώματος να απλώνεις στον ήλιο τη μπουγάδα σου. Οι «επαναστάτες» που υπερασπίζονται αυτήν την πανάρχαια συνήθεια, επικαλούνται το δικαίωμα στην ελευθερία αλλά βέβαια και την κλιματική αλλαγή. Έχουν δημιουργήσει ένα δίκτυο αλληλεγγύης για όλους όσους διώκονται επειδή άπλωσαν τα ρούχα τους έξω, καταγράφουν προσωπικές ιστορίες τέτοιων διωγμών προς δημοσίευση, ταξιδεύουν και επισκέπτονται ο ένας τον άλλον για υποστήριξη ενώ  ετοιμάζουν και σχετικό ντοκυμαντέρ με τίτλο «Στεγνώνω για την Ελευθερία»! (Drying for Freedom) . Από το δικτυακό τους τόπο, πωλούν απλώστρες αλλά και βιβλία. Θα τους βρείτε στο www.cloteslinesacrossamerica.org ή στο Project Laundry List.   

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι υπολογίζεται σε 5 δις δολάρια το χρόνο το κόστος για το στέγνωμα των ρούχων με ορυκτά καύσιμα.  Επιπλέον τα οικιακά στεγνωτήρια είναι απίστευτα ενεργοβόρα καθώς υπολογίζεται ότι καταπίνουν το 10% με 15% της οικιακής ηλεκτρικής κατανάλωσης των ΗΠΑ, κάτι που αντιστοιχεί σε τεράστια ποσότητα αερίων θερμοκηπίου που εκλύονται στην ατμόσφαιρα και επιδεινώνουν την κλιματική αλλαγή.  Τα αέρια είναι άχρωμα επομένως σχεδόν αόρατα και δεν τα βλέπουν οι νομοταγείς πολίτες που ενοχλούνται από την αθώα καθαρή κιλότα και το σώβρακο. Αναρωτιέμαι, μήπως θα έπρεπε να τα χρωματίσουμε; Ή μήπως θα έπρεπε να  στείλουμε αυτούς τους κυρίους και τις κυρίες για ψυχανάλυση ώστε να καταφέρουν να αγαπήσουν το σώμα τους και μαζί με αυτό τα «ακατανόμαστα» που το αγκαλιάζουν;

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 99, 12/09