Οι Πεζοί υπό διωγμό

Τα προβλήματα των πεζών ξεκινούν από την κατανομή του χώρου στην πόλη. Αν και οι περισσότερες ελληνικές πόλεις, όπως και η Αθήνα, είναι (ευτυχώς, ακόμα) συμπαγείς πόλεις σχετικά με τον πληθυσμό τους, με μικρές αποστάσεις που μπορούν να καλυφθούν συχνά με βάδισμα (ή ποδηλασία για κάπως μεγαλύτερες), η προτεραιότητα δίνεται στην κίνηση των αυτοκινήτων και των μοτοσικλετών και όχι στην κίνηση και παραμονή των ανθρώπων.

Τα πεζοδρόμια σε ελάχιστες περιπτώσεις έχουν επαρκές πλάτος, ενώ και η σχετική νομοθεσία είναι ανεπαρκής(…)πολλοί ελεύθεροι χώροι υποβαθμίζονται ή καταστρέφονται για να μετατραπούν σε χώρους στάθμευσης αυτοκινήτων. Έτσι αποτελούν πόλο έλξης και νέων μετακινήσεων με ΙΧ (…)

Οι λιγοστοί πεζόδρομοι, μόνο κατʼ όνομα είναι πεζόδρομοι. Αν θέλαμε να κυριολεκτήσουμε θα έπρεπε να τους ονομάσουμε “γκαραζόδρομους” ή “μοτοσικλετόδρομους” Μάστιγα έχει καταστεί και η ανεξέλεγκτη επέκταση των τραπεζοκαθισμάτων (…)

Έτσι το βάδισμα στην πόλη, αντί να αποτελεί μια ευχάριστη και υγιεινή δραστηριότητα, έχει γίνει μια δύσκολη υπόθεση… Αυτό ισχύει δυστυχώς κατʼ εξοχήν για τις πιο ευαίσθητες ομάδες του πληθυσμού: υπερήλικες, μικρά παιδιά, άτομα με αναπηρίες, γονείς με καροτσάκια κλπ. Αυτά τα “εμποδιζόμενα άτομα”, που υπολογίζονται από το ΥΠΕΧΩΔΕ στο 50% περίπου του πληθυσμού, έχουν κυριολεκτικά εκδιωχθεί με βίαιο τρόπο από τους δρόμους και έχουν χάσει πλέον την αυτονομία κίνησής τους….

(…)Αξίζει να σημειωθεί ότι η πολιτική αυτή της ενίσχυσης της κίνησης αυτοκινήτων και μοτοσικλετών εις βάρος των πεζών, έχει επιπλέον και άμεσες οικονομικές συνέπειες: (….) Ο τουρισμός της Αθήνας λ.χ. έχει καταστραφεί, παρόλο το μνημειακό πλούτο και το καλό κλίμα με τα οποία έχει προικιστεί από τη φύση και την ιστορία, γιατί έχει γίνει μια απάνθρωπη πόλη. Επίσης δυσχεραίνει τις προσπάθειες της χώρας για συμμόρφωση με τις υποχρεώσεις για τον περιορισμό της κλιματικής αλλαγής και στο μέλλον, αφού με τη διαφαινόμενη στροφή προς τις ήπιες μορφές ενέργειας και τους σιδηρόδρομους πιθανότατα θα απαξιωθεί μεγάλο μέρος των υποδομών που κατασκευάζονται σήμερα για τον παρόντα αυτοκινητοκεντρικό τρόπο μεταφορών.

Καμία “πράσινη ανάπτυξη” δεν μπορεί να γίνει με τους πεζούς υπό διωγμό, όπως συμβαίνει σήμερα. Για παράδειγμα, οι προσπάθειες για μεγαλύτερη χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς έχουν σε μεγάλο βαθμό αποτύχει, επειδή δεν έχουν ληφθεί μέτρα για την άνετη και ακώλυτη πρόσβαση στις στάσεις και τους σταθμούς, αφού κάθε μετακίνηση με αυτά τα μέσα συνεπάγεται σχεδόν πάντοτε και δύο μετακινήσεις με τα πόδια (προς τη στάση προέλευσης και από τη στάση προορισμού). Έρευνες έχουν δείξει ότι η απόσταση που είναι κανείς διατεθειμένος να περπατήσει αυξάνει σημαντικά με τη βελτίωση των συνθηκών βαδίσματος και του περιβάλλοντος. Έτσι, με τη βελτίωση των συνθηκών βαδίσματος, ένας αριθμός μετακινήσεων μπορεί να γίνεται με τα πόδια, και αυξάνεται ταυτόχρονα η προσβασιμότητα των μέσων μαζικής μεταφοράς. Q

ΠΕΖΗ - Πρωτοβουλία Πολιτών για τα Δικαιώματα των Πεζών - http://www.pezh.gr (απόσπασμα από ανοικτή επιστολή προς την κυβέρνηση)

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 100, 1/2010