Ναι ή Όχι στο σταθμό ΗΣΑΠ στον Ιλισσό;

Mπάμπης Μπιλίνης

Γνωρίζετε ότι η επιστημονική κοινότητα αντιμετωπίζει πλέον με έντονο προβληματισμό την κυριαρχία του ΙΧ στις πόλεις. Ειδικά στην Αθήνα βιώνουμε το αδιέξοδο, ακόμη πιο έντονα, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η σημερινή οικονομική κρίση, αλλά και η περιβαλλοντική υποβάθμιση της πρωτεύουσας οφείλονται κατά μεγάλο βαθμό σε αυτό.

Όταν κάποιοι έτρεχαν να δώσουν γη και ύδωρ στον οργανισμό Αθήνα 2004, υπογράφοντας μνημόνιο συνεργασίας, χωρίς να εξασφαλίσουν έστω κάποια ανταλλάγματα για το Μοσχάτο, κάποιοι άλλοι είχαμε από τότε διατυπώσει τις αντιρρήσεις μας και υποδεικνύαμε τα αδιέξοδα. Και τα πιο δυσοίωνα σενάρια που διατυπώναμε δυστυχώς επιβεβαιώθηκαν. Το δυτικό Μοσχάτο θάφτηκε κάτω από τόνους μπετόν, τα αντιπλημμυρικά έργα δεν ολοκληρώθηκαν, η δε Λεωφόρος Κηφισού έφτασε στα επίπεδα κορεσμού, τον αμέσως επόμενο χρόνο κατασκευής της, επιδεινώνοντας τις περιβαλλοντικές συνθήκες στο Μοσχάτο, καθώς η κατασκευή αυτοκινητοδρόμων λειτουργεί ως κίνητρο για την αγορά και κυκλοφορία επιπλέον αυτοκινήτων. Έτσι αντί να λύνει το πρόβλημα το επιδεινώνει.

Κάθε πρόταση λοιπόν που οδηγεί στην ενίσχυση των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς σε βάρος του ΙΧ, εκ προοιμίου πρέπει να αντιμετωπίζεται θετικά. Από αυτήν τη θέση θα μπορούσαμε να κρίνουμε την πρόταση για νέο σταθμό του Ηλεκτρικού Σιδηροδρόμου στο Μοσχάτο και συγκεκριμένα στην περιοχή του Ιλισού.

Ο νέος όμως σταθμός προϋποθέτει να αλλάξει ο πολεοδομικός σχεδιασμός και να οριστούν με ακρίβεια οι χρήσεις γης. Δυστυχώς η πρόταση για το νέο σταθμό από τον επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης, αλλά και οι επιφυλάξεις και αντιρρήσεις του Δημάρχου και των συμβούλων της παράταξής του, αντιμετωπίζουν το σοβαρό θέμα της επέκτασης και της οργάνωσης του χώρου με βάση τους κανόνες της προσφοράς και της ζήτησης, με βάση τις τάσεις κερδοσκοπίας επί της γης.

Εξακολουθεί να κυριαρχεί η αντίληψη ότι αρκεί να εξασφαλίσω πρόσβαση σε μια περιοχή με βάση τους δρόμους και τις συγκοινωνίες και να αφήσω το επενδυτικό, κατασκευαστικό κεφάλαιο, το real estate, να συμπληρώσει το χώρο. Ένα μοντέλο που έχει εγκαταλειφθεί από χρόνια στις περισσότερες ευρωπαϊκές πόλεις, στο Μοσχάτο εξακολουθεί να αποτελεί το πρότυπο για τις δυο δημοτικές παρατάξεις. Οι αναγκαίοι σχεδιασμοί και προγραμματισμοί, που δε γίνονται, δείχνουν ότι συνεχίζεται η πολιτική που οδήγησε στις περιβαλλοντικές πιέσεις στην Παραλία και στον Κηφισό. Αυτή που αυτοκαταργεί τον πολιτικό λόγο και κοινωνικό σχεδιασμό στον τρόπο ανάπτυξης της περιοχής. Και αυτό είναι μεγάλο λάθος.

Για να γίνουμε συγκεκριμένοι: Ποιος μπορεί να μας διαβεβαιώσει ότι γύρω από το νέο σταθμό δεν θα γίνουν τεράστια εμπορικά κέντρα ή μεγάλοι πολυχώροι διασκέδασης; Τι θα γίνει με το συντελεστή δόμησης; Θα γεμίσει η περιοχή με μέγαρα γραφείων ή πολυκατοικίες; Ποιος θα αποφασίσει τι μορφή θα έχει η περιοχή; Η πολιτεία ή το real estate ερήμην της κοινωνίας; Μερικά από τα ερωτήματα που εγείρονται.

Πριν το ναι ή όχι πρέπει να απαντηθούν τα ερωτήματα. Η συζήτηση αυτή με ευθύνη του Δημάρχου και του επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης δεν γίνεται. Το ναι ή όχι στο νέο σταθμό έχει μπλέξει στα γρανάζια μιας στείρας αντιπαράθεσης, χωρίς πολιτικό πρόταγμα, χωρίς όραμα για το τι Μοσχάτο θέλουμε. Έχουμε λοιπόν κάθε λόγο να ανησυχούμε και να διαφωνούμε με αυτήν τη λογική και να ζητάμε πριν από νέους σταθμούς αλλαγή πολιτικής, αλλαγή μοντέλου ανάπτυξης για το Μοσχάτο.

Δαίμων της Οικολογίας,

 τ. 102, 3/2010