|
Αρχή κειμένου
Ετυμολογία
Ο ΔΑΙΜΩΝ ΤΗΣ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑΣ
ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΦΥΤΩΝ
«Κατά πάσα πιθανότητα, Ερμογένη, ο καθορισμός του ονόματος δεν είναι αμελητέα υπόθεση ούτε έργο ασήμαντων ανθρώπων ή των πρώτων τυχόντων. Ο Κρατύλος μάλιστα λέει την αλήθεια, όταν υποστηρίζει ότι τα ονόματα υπάρχουν για τα πράγματα εκ φύσεως και ότι δεν μπορεί ο καθένας να είναι δημιουργός ονομάτων, αλλά μόνο εκείνος που αποβλέπει στο φυσικό όνομα κάθε πράγματος και που μπορεί να συνθέσει τη μορφή του με τα γράμματα και τις συλλαβές»
Πλάτων, Κρατύλος, 390 e
Ρένα Καρακατσάνη
Ακολουθώντας αυτήν ακριβώς τη φιλοσοφία, οι αρχαίοι Έλληνες έδιναν στα φυτά ονόματα που σχετίζονταν με τη μορφή τους ή με κάποια χαρακτηριστική ιδιότητά τους. Δυστυχώς, όταν ο Λινναίος, ο μεγάλος Σουηδός φυσιοδίφης, ιδρυτής της νεότερης βοτανικής, πήρε τα αρχαία Ελληνικά ονόματα και τα μοίρασε «αδιακρίτως» σε διάφορα φυτά, χάθηκε ένα μεγάλο μέρος του σκεπτικού της σοφής Ελληνικής ονοματοθεσίας. Ωστόσο, κάποια από αυτά τα ονόματα διατηρήθηκαν και ο «Δαίμων της ετυμολογίας» θα προσπαθήσει να ανιχνεύσει το νόημά τους.
Κρόκος: Γένος φυτών της οικογένειας των Ιριδιδών. Είναι τα γνωστά μας φθινοπωρινά «κρινάκια». Πήρε το όνομά του από την κρόκη, που σημαίνει νήμα, κλωστή, χάρη στα 3 νηματοειδή στίγματα του στύλου του, που έχουν ένα έντονο πορφυρό ή πορτοκαλί χρώμα... |
Επιστροφή