Καταγωγή-ιστορικό. Κατάγεται από την Ινδία, το όνομά του το οφείλει στη λέξη άωρος (άγουρος) αν και οι αρχαίοι μας πρόγονοι το γνώριζαν με το όνομα “σίκυς”. Ο Θεόφραστος μάλιστα (γεωπόνος της εποχής), περιγράφει τρεις ποικιλίες αγγουριάς.

Περιγραφή του φυτού. Κορμός λεπτός, αδύναμος αν δεν υποστυλωθεί, έρπει στο έδαφος. Φύλλα μεγάλα με χνούδι. Από τις μασχάλες τους βγαίνουν οι πλευρικοί βλαστοί. Άνθη αρσενικά μεγάλου μεγέθους και θηλυκά μικρότερα πάνω στο ίδιο φυτό.

Ποικιλίες. Σήμερα καλλιεργούνται τρεις τύποι αγγουριάς. Η μικρόκαρπη, η μεγαλόκαρπη και το αγγουράκι για τουρσί.

Πολλαπλασιασμός. Φυτό θερμής εποχής καλλιεργείται το καλοκαίρι στο ύπαιθρο ή σε θερμοκήπιο όλο το χρόνο. Η σπορά του σε υπαίθρια καλλιέργεια γίνεται τον Απρίλιο-Μάιο σε γλαστράκια χαρτιού ή τύρφης, γιατί το φυτό της αγγουριάς είναι ευαίσθητο στη μεταφύτευση.           

Μεταφύτευση. Μετά από 1 μήνα, όταν τα φυτά έχουν αναπτύξει 3-4 φύλλα, σε αποστάσεις 1×0,5 μ.

Καλλιεργητικές περιποιήσεις. Θέλει τακτικά ποτίσματα κάθε 1-2 ημέρες και κανονικές ποσότητες νερού. Είναι ευαίσθητο φυτό σε πολλούς εχθρούς και ασθένειες, γι’ αυτό χρειάζεται ιδιαίτερη παρακολούθηση και φροντίδα. Αν οι πλευρικοί βλαστοί είναι αρκετοί πρέπει να αραιώνονται με αντίστοιχα κλαδέματα.

Συγκομιδή. 2 περίπου μήνες μετά τη σπορά με διάρκεια πάνω από 2 μήνες.

Χρήσεις. Τρώγεται νωπό, ποτέ μαγειρεμένο (δεν έχει εφευρεθεί ακόμα η αγγουρόπιτα).

Συντήρηση: Ευαίσθητος καρπός στις χαμηλές θερμοκρασίες. Πρέπει να συντηρείται καλυμμένο με διάφανο πλαστικό στο θάλαμο συντήρησης του ψυγείου (πλαστικά συρτάρια).

πηγή: Οδηγός καλλιεργειών από τη σειρά "Σχολικός κήπος", έκδοση Γεωπονικό Πανεπιστήμιο, Ευώνυμος Οικολογική βιβλιοθήκη, ΟΜΕ ΕΠΕ