Καταγωγή-ιστορικό. Κατάγεται από την Κεντρική και Νότια Αφρική. Στην αρχαία Ελλάδα ονομαζόταν “μηλοπέπων” ή “σίκυος ο ήμερος”, όμως δεν επικράτησε κανένα από τα δύο. Το όνομά του είναι τουρκικής προέλευσης από την λέξη “karpuz”.

Περιγραφή του φυτού. Φυτό έρπουσας βλάστησης, με μακριούς βλαστούς μήκους 2-4 μ. Τα φύλλα του είναι μεγάλα με βαθιές εγκολπώσεις. Τα άνθη του μοιάζουν με αυτά της αγγουριάς.

Ποικιλίες. Διακρίνονται με βάση το μέγεθος, το σχήμα και το χρώμα του φλοιού του καρπού. Έτσι υπάρχουν ποικιλίες με κυλινδρικό καρπό μεγάλου μεγέθους και φλοιό χρώματος ανοικτού πράσινου σφαιρικές με μικρότερο μέγεθος καρπού και φλοιό με σκούρο πράσινο χρώμα και κυλινδρικές μεγάλου μεγέθους με φλοιό που φέρει ρίγες ανοικτού και πιο κλειστού πράσινου χρώματος (οι πιο συνηθισμένες).

Πολλαπλασιασμός. Φυτό θερμής εποχής, σπέρνεται την άνοιξη σε γλαστράκια από χαρτί ή τύρφη γιατί, όπως και το αγγούρι, είναι δύσκολο στη μεταφύτευση.

Μεταφύτευση. Σε 3-4 εβδομάδες είναι έτοιμα τα φυτά για μεταφύτευση που γίνεται σε αποστάσεις 1×2 μ.

Καλλιεργητικές περιποιήσεις. Φυτό ίδιων απαιτήσεων με το αγγούρι. Η διαφορά είναι ότι αν στο φυτό καρποδέσουν πολλοί καρποί, πρέπει ν’ αφαιρεθούν ορισμένοι, ιδιαίτερα στις μεγαλόκαρπες ποικιλίες, και να μείνουν σε κάθε φυτό 3 καρποί και 6 για τις μικρόκαρπες ποικιλίες.

Συγκομιδή. Η συγκομιδή ξεκινά 3-4 μήνες μετά τη σπορά. Τα κριτήρια συγκομιδής είναι πολλά αλλά όλα είναι υποκειμενικά. (τρίξιμο, χτύπημα, μέγεθος κ.ά.) Το ασφαλέστερο κριτήριο είναι η “βούλα”.

Χρήσεις. Το πιο δροσερό και διαδεδομένο φρούτο του καλοκαιριού. Παρά τον άφθονο χυμό του δεν υπάρχει προς το παρόν “καρπουζάδα”.

Συντήρηση: Εύκολα συντηρήσιμος καρπός λόγω της προστασίας της φλούδας. Αν όμως κοπεί, ο χρόνος συντήρησής του στο ψυγείο είναι μικρός.

πηγή: "Οδηγός καλλιεργειών" από τη σειρά "Σχολικός κήπος", έκδοση Γεωπονικο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ευώνυμος Οικολογική Βιβλιοθήκη, ΟΜΕ ΕΠΕ