Καταγωγή-ιστορικό. Ινδία και Αφρική οι χώρες καταγωγής του. Υπάρχει η υποψία ότι το γνώριζαν οι πρόγονοί μας γιατί ο Αριστοτέλης χρησιμοποιεί την ονομασία “σικύος ο πέπων” για κάποιο φυτό που δεν αποκλείεται να ήταν το πεπόνι. Άλλωστε, η ονομασία του προέρχεται από τη λέξη “πέπων”.

Περιγραφή του φυτού. Φυτό ίδιας ανάπτυξης με την αγγουριά. Η μόνη διαφορά είναι ότι τα φύλλα του είναι πιο στρογγυλά από της αγγουριάς.

Ποικιλίες. Το αργίτικο και μια ομάδα ποικιλιών με το όνομα Galia είναι τα πιο γνωστά καλλιεργούμενα πεπόνια. Στο αργίτικο ο καρπός του είναι μακρουλός και ωοειδής με χαρακτηριστικό άρωμα και γεύση, ενώ στα άλλα πεπόνια ο καρπός είναι μικρού μεγέθους, σφαιρικός και πολύ γλυκός.

Πολλαπλασιασμός, μεταφύτευση και καλλιεργητικές περιποιήσεις. Ίδιες με της αγγουριάς. Η μόνη διαφορά είναι ότι αν η ποικιλία είναι μεγαλόκαρπη αφήνουμε 2-3 καρπούς, ενώ αν είναι μικρόκαρπη 6-8 καρπούς.

Συγκομιδή. Τα κριτήρια της συγκομιδής είναι το χρώμα του καρπού που όταν ωριμάσει γίνεται πιο ανοικτό, το κατάλληλο για την ποικιλία μέγεθος και οι δικτυώσεις που έχουν αρχίσει και ατονούν. Ένα υποκειμενικό κριτήριο είναι το άρωμα που μπορεί να έχει ο καρπός όταν είναι ώριμος.

Χρήσεις. Θαυμάσιο φρούτο, γευστικό και θρεπτικό.

Συντήρηση: Όταν οι καρποί είναι ώριμοι μπορεί να συντηρηθούν για 1-2 εβδομάδες στο ψυγείο.

Πηγή: «Οδηγός καλλιεργειών» από τη σειρά «Σχολικός κήπος», έκδοση Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ευώνυμος Οικολογική Βιβλιοθήκη, ΟΜΕ ΕΠΕ.