Καταγωγή-ιστορικό. Είναι η Ν. Αμερική. Στην Ευρώπη ήρθε το 16ο αιώνα. Η Ινδία είναι η χώρα που σήμερα καλλιεργεί και παράγει πολλά είδη πιπεριάς. Στην αρχαιότητα περιγράφεται με το όνομα “πέπερι” μάλλον το μαύρο πιπέρι που μάλιστα αναφέρεται από το Θεόφραστο και σαν αντίδοτο του κώνειου. Το πιθανότερο επομένως είναι το όνομά της να το οφείλει στη λέξη “πέπερι”.

Περιγραφή του φυτού. Φυτό με έντονες διακλαδώσεις, φύλλα απλά, βαθυπράσινα, στιλπνά. Τα άνθη εμφανίζονται στους κόμβους των διακλαδώσεων και είναι λευκά.

Ποικιλίες. Δύο μεγάλες ομάδες πιπεριάς καλλιεργούνται σήμερα και περιλαμβάνουν ένα πολύ μεγάλο αριθμό ποικιλιών. Η πρώτη ομάδα είναι αυτή που οι καρποί της είναι σφαιρικοί και η δεύτερη αυτή που οι καρποί της είναι μακρόστενοι, γνωστοί με το όνομα “κέρατα”.

Πολλαπλασιασμός και Μεταφύτευση. Ίδια τεχνική με την τομάτα.

Καλλιεργητικές περιποιήσεις. Ίδια τεχνική με την τομάτα.

Συγκομιδή. Η πιπεριά συγκομίζεται όταν ο καρπός έχει αναπτύξει το πλήρες μέγεθός του και το χρώμα του είναι ακόμα γυαλιστερό πράσινο. Εξαίρεση αποτελούν οι καρποί που συγκομίζονται φυσιολογικά ώριμοι για να αποκτήσουν το χαρακτηριστικό χρώμα της ποικιλίας (κόκκινο, πορτοκαλί κ.ά).

Χρήσεις. Τρώγεται ωμή σε σαλάτες και μαγειρεμένη. Οι καρποί των μικρόκαρπων ποικιλιών χρησιμοποιούνται για την παρασκευή τουρσιού.

Συντήρηση: Οι πράσινοι καρποί συντηρούνται καλύτερα από τους έγχρωμους. Στο ψυγείο μπορεί να συντηρηθούν για 2-3 εβδομάδες, αρκεί να προστατευτούν από την απώλεια υγρασίας.

πηγή: "Οδηγός καλλιεργειών" από τη σειρά "Σχολικός κήπος", έκδοση Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ευώνυμος Οικολογική Βιβλιοθήκη, ΟΜΕ ΕΠΕ.