Καταγωγή-ιστορικό. Φυτό της κεντρικής Ασίας, γνωστό στην αρχαιότητα με το όνομα “σκόροδον” απ’ όπου και το όνομά του.

Περιγραφή του φυτού. Από μακριά μια φυτεία σκόρδου φαίνεται ίδια με αυτή του κρεμμυδιού. Η διαφορά που φαίνεται με προσεκτική παρατήρησή τους, είναι ότι τα φύλλα του σκόρδου δεν είναι κυλινδρικά αλλά λογχοειδή.

Πολλαπλασιασμός. Πολλαπλασιάζεται αγενώς με τη χρήση των βολβομερών της κεφαλής του (σκελίδες). Οι σκελίδες πρέπει ν’ αποχωριστούν από την κεφαλή την άνοιξη, λίγες ημέρες πριν από τη φύτευσή τους. Χρησιμοποιούνται κυρίως οι εξωτερικές σκελίδες που είναι και μεγαλύτερες ενώ οι μικρότερες πάνε για σκορδαλιά. Φυτεύονται σε αποστάσεις 30×10 εκατ.             

Καλλιεργητικές περιποιήσεις. Η βασικότερη καλλιεργητική περιποίηση είναι η έγκαιρη καταστροφή των ζιζανίων, που απειλούν να πνίξουν τα νεαρά βραδείας ανάπτυξης φυτά του σκόρδου. Απειλείται από εχθρούς εδάφους και από ασθένειες όπως ο περονόσπορος.

Συγκομιδή. Όταν το φύλλωμα αρχίσει να ξεραίνεται τότε πρέπει να γίνει η συγκομιδή των κεφαλών.

Χρήσεις. Έχει ή φανατικούς φίλους ή φανατικούς εχθρούς λόγω της δριμύτητας της γεύσης του και της δυσάρεστης σε ορισμένους οσμής του. Εκτός από τη συμμετοχή του σε παραδοσιακά εδέσματα της ελληνικής κουζίνας (σκορδαλιά, τζατζίκι), το σκόρδο έχει γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από φαρμακευτικές βιομηχανίες λόγω της αντιϋπερτασικής και μικροβιοκτόνου δράσης του.

Συντήρηση: Όταν οι βολβοί έχουν μεθωριμάσει καλά στο έδαφος, συντηρούνται σε κοινές αποθήκες για μεγάλο διάστημα.. Ο εχθρός του σκόρδου είναι η υγρασία.

πηγή: "Οδηγός καλλιεργειών" από τη σειρά "Σχολικός κήπος", έκδοση Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ευώνυμος Οικολογική Βιβλιοθήκη, ΟΜΕ ΕΠΕ.