Καταγωγή-ιστορικό. Μεσογειακό φυτό. Ήταν γενικά γνωστή στην αρχαιότητα εκεί όμως, που τη θεωρούσαν εξαιρετικό έδεσμα ήταν στην αρχαία Ρώμη. Το όνομά της το οφείλει στην αρχαία ονομασία “κινάρα”.

Περιγραφή του φυτού. Φυτό πολυετές, θαμνώδους ανάπτυξης, χωρίς όμως κορμό. Τα μεγάλα φύλλα της (1-1,5 μ.) ξεκινούν από τη βάση του φυτού. Ο ανθοφόρος βλαστός εμφανίζεται στο κέντρο του φυτού και είναι διακλαδισμένος τόσο στην κυρίως κορυφή του όσο και στις κορυφές των διακλαδώσεων, όπου φέρει τις ανθοκεφαλές.

Ποικιλίες. Υπάρχουν πολλές ποικιλίες αγκινάρας, όμως οι πιο γνωστές είναι η αργίτικη και η ιώδης της Αττικής.

Πολλαπλασιασμός. Πολλαπλασιάζεται με παραφυάδες που βγαίνουν κάθε χρόνο από τη βάση του φυτού το φθινόπωρο, μετά τις πρώτες βροχές. Ένας άλλος τρόπος πολλαπλασιασμού είναι με ξηρόφυτα. Τα ξηρόφυτα είναι υπόγεια αποθησαυριστικά όργανα που φέρουν οφθαλμούς, εξάγονται από το έδαφος και φυτεύονται τον Αύγουστο.                                              

Μεταφύτευση. Οι παραφυάδες και τα ξηρόφυτα φυτεύονται σε αποστάσεις 1×1 μ.

Καλλιεργητικές περιποιήσεις. Το αραίωμα των παραφυάδων που γίνεται το φθινόπωρο ή καλύτερα όταν έχουν αποκτήσει ένα ύψος γύρω στα 30-35 εκατ., είναι η πιο ιδιαίτερη εργασία στην αγκινάρα. Κατά τα άλλα, είναι εύκολης καλλιέργειας φυτό και απειλείται από μελίγκρες και από το ωίδιο.

Συγκομιδή. Οι ανθοκεφαλές συγκομίζονται όταν έχουν αποκτήσει το τελικό τους μέγεθος και είναι ακόμα κλειστές.

Χρήσεις. Η ανθοδόχη και οι βάσεις των βράκτιων φύλλων της ανθοκεφαλής αποτελούν το βρώσιμο μέρος του φυτού. Τρώγεται και ωμή και μαγειρεμένη. Η αγκινάρα χρησιμοποιείται ως πρώτη ύλη σε πολλά φαρμακευτικά και καλλυντικά προϊόντα. Οι Ιταλοί φτιάχνουν από τα φύλλα της ένα αλκοολούχο ποτό, το “cynar”.

Συντήρηση: Ιδανική θερμοκρασία συντήρησης είναι οι 0^οC και σχετική υγρασία 90-95%.

Πηγή: «Οδηγός καλλιεργειών» από τη σειρά «Σχολικός κήπος», έκδοση Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ευώνυμος Οικολογική Βιβλιοθήκη, ΟΜΕ ΕΠΕ.