Καταγωγή-ιστορικό. Ν.Α. Ασία. Οι Πορτογάλοι εξερευνητές που την έφεραν στην Ευρώπη το 16ο αιώνα, φαίνεται πως ευθύνονται και για το όνομά της.

Περιγραφή του φυτού. Ίδια ανάπτυξη με τη μανταρινιά.

Ποικιλίες. Κατά σειρά πρωϊμότητας, οι ποικιλίες που καλλιεργούνται στη χώρα μας είναι: η Ναβαλίνα, το Μέρλιν, τα κοινά πορτοκάλια, της Γιάφφας, τα Σαγκουίνια και τέλος η όψιμη ποικιλία Βαλέντσια Οι δύο πρώτες ποικιλίες (ομφαλοφόρες), ευρύτατα διαδεδομένες, είναι κυρίως τα πορτοκάλια που τρώγονται νωπά, ενώ οι υπόλοιπες χρησιμοποιούνται κυρίως για χυμό.              

Πολλαπλασιασμός. Ίδιος με τα προηγούμενα. Διαφέρουν οι αποστάσεις φύτευσης που είναι 5×5-7 μ.

Καλλιεργητικές περιποιήσεις. Ίδιες με τα προηγούμενα.

Συγκομιδή. Το πορτοκάλι για να έχει εξαιρετική γεύση και ποιότητα πρέπει να συγκομιστεί ώριμο από το δέντρο. Αν συγκομιστεί ανώριμο (πράσινο), ακόμα και να αποκτήσει στη συνέχεια το φυσιολογικό χρώμα του, δεν θα έχει εξαιρετική γεύση. Η καλλιέργεια πολλών ποικιλιών, με διαφορετικό χρόνο συγκομιδής η κάθε μια, εξασφαλίζει πορτοκάλια όλο το χρόνο. Ο χειμώνας όμως είναι η εποχή όπου αφθονεί ο καρπός τους στην αγορά.

Χρήσεις. Εκτός από τη νωπή κατανάλωση, το πορτοκάλι είναι η πρώτη ύλη για πολλά προϊόντα στη χυμοποιία. Τα αιθέρια έλαια, που περιέχονται σε όλα σχεδόν τα μέρη του φυτού, εξάγονται και χρησιμοποιούνται στη φαρμακευτική και στην αρωματοποιία.

Συντήρηση: Είναι δυνατόν να συντηρηθούν για μεγάλο διάστημα μέσα σε ψυγεία. Ωστόσο, η κατανομή της παραγωγής τους, όλο σχεδόν το χρόνο, εξασφαλίζει φρέσκο πορτοκάλι στον καταναλωτή.

πηγή: "Οδηγός καλλιεργειών" από τη σειρά "Σχολικός κήπος", έκδοση Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ευώνυμος Οικολογική Βιβλιοθήκη, ΟΜΕ ΕΠΕ