Καταγωγή. Ν. Αμερική.

Περιγραφή. Αειθαλές φυτό με αργή σχετικά ανάπτυξη. Πολύ δημοφιλές λόγω του ιδιόμορφου σχήματός του. Φέρει βλαστούς χονδρούς που καλύπτονται από ροζέτες φύλλων και που αργότερα τα χαμηλότερα φύλλα καταστρέφονται και έτσι οι βλαστοί παχύνονται και μετατρέπονται σε χονδρούς ξυλώδεις κορμούς που καταλήγουν σε τούφες φύλλων. Τα φύλλα είναι σκληρά, δερματώδη, επιμήκη, λογχοειδή, με αγκάθι στο άκρο και ωραίο γλαυκοπράσινο χρώμα. Ανθίζει το καλοκαίρι (Ιούνιο-Οκτώβριο) με άνθη υπόλευκα, μεγάλα, σε σχήμα καμπάνας, πολύ αρωματικά. Το φυτό δεν ανθίζει αμέσως αλλά μετά από μερικά χρόνια (5-10).  

Πολλαπλασιασμός. Πολύ εύκολα με τμήματα κορμών (βλαστών) ενήλικων φυτών που εισάγονται από τις Ινδίες και άλλες τροπικές χώρες και με παραβλαστήματα δηλαδή ροζέτες (τούφες φύλλων), οι οποίες αποχωρίζονται από το μητρικό φυτό και τοποθετούνται για ριζοβολία. Αποστάσεις φύτευσης. 1,5-2 μ.

Απαιτήσεις. Φυτό ανθεκτικό προσαρμόζεται σε όλα α εδάφη ακόμη και στα ξηρά και ασβεστούχα με καλή στράγγιση. Προτιμά φωτεινές ηλιαζόμενες θέσεις και προσαρμόζεται σε ημισκιερές.  Είναι ανθεκτικό φυτό στις χαμηλές θερμοκρασίες και την ξηρή ατμόσφαιρα.

Χρήσεις. Χρησιμοποιείται σε μεμονωμένες φυτεύσεις λόγω της ιδιαίτερης εξωτικής μορφής του. Σε κήπους τοποθετείται σε τέτοιες θέσεις ώστε να τραβάει το βλέμμα του επισκέπτη και να κατευθύνει κατά κάποιο τρόπο την κίνησή του προς αυτό. Οι τούφες των φύλλων φυτεύονται σε βραχόκηπους και συνδυάζονται με άλλα παχύφυτα. Η γιούκα λόγω του μικρού ριζικού συστήματός της καλλιεργείται και διατηρείται για πολλά χρόνια σε φυτοδοχεία για διακόσμηση βεραντών.

πηγή: "Οδηγός καλλιεργειών" από τη σειρά "Σχολικός κήπος", έκδοση Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ευώνυμος Οικολογική Βιβλιοθήκη, ΟΜΕ ΕΠΕ