Καταγωγή-ιστορικό. Ήρθε στην Ευρώπη από τη Ν.Α. Ασία μαζί με τ’ άλλα εσπεριδοειδή από Πορτογάλους εξερευνητές. Το Μεσαίωνα ονομαζόταν “λεμονέα”.

Περιγραφή του φυτού. Αειθαλές δέντρο τριγωνικής, όχι μεγάλης, ανάπτυξης, με πολλούς διακλαδισμένους κλάδους. Φύλλα δερματώδη, άνθη λευκά αρωματικά, εμφανίζονται κυρίως την άνοιξη και δευτερευόντως το καλοκαίρι και το φθινόπωρο, όπου μπορεί να δώσουν νέα παραγωγή καρπών (δίφορες ποικιλίες).

Ποικιλίες. Οι κυριότερες ποικιλίες που καλλιεργούνται στην Ελλάδα είναι το “Μαγληνό” και το “Καρυστινό”.                                               

Πολλαπλασιασμός. Όλα τα εσπεριδοειδή πολλαπλασιάζονται με εμβολιασμό πάνω σε ορισμένα σπορόφυτα που έχουν επιλεγεί ως υποκείμενα με βάση κάποια χαρακτηριστικά ζωηρότητας στην ανάπτυξη και ανθεκτικότητας σε εχθρούς και ασθένειες. Οι αποστάσεις φύτευσης είναι 6×6-8 μ.

Καλλιεργητικές περιποιήσεις. Η άρδευση, η λίπανση και το κλάδεμα είναι οι βασικότερες καλλιεργητικές περιποιήσεις. Το πότισμα ξεκινάει την άνοιξη και συνεχίζεται όλο το καλοκαίρι. Πρέπει να χρησιμοποιείται νερό χωρίς άλατα και η ποσότητά του να είναι τέτοια ώστε να μη δημιουργεί κορεσμό του εδάφους σε υγρασία. Το άζωτο και ορισμένα ιχνοστοιχεία όπως ο σίδηρος, το μαγγάνιο και το μαγνήσιο πρέπει να βρίσκονται σε επάρκεια στο έδαφος. Το κλάδεμα έχει ως στόχο κυρίως τη μόρφωση του δέντρου σε ένα σχήμα κυπέλλου που εξυπηρετεί τις διάφορες καλλιεργητικές φροντίδες.

Συγκομιδή. Το λεμόνι είναι ο καρπός που δεν μας πειράζει να συγκομιστεί άγουρος (πράσινος). Ωστόσο, τα καλύτερα χαρακτηριστικά του καρπού υπάρχουν όταν συγκομίζεται ώριμος (κίτρινος). Η συγκομιδή ξεκινά κανονικά στις αρχές του φθινοπώρου και κλιμακώνεται μέχρι την επόμενη άνοιξη.

Χρήσεις. Ο χυμός του καρπού χρησιμοποιείται στη μαγειρική και στην παρασκευή αναψυκτικών. Τα άνθη αλλά και τα φύλλα και ο φλοιός του καρπού περιέχουν αιθέρια έλαια που εξάγονται και χρησιμοποιούνται στη ζαχαροπλαστική και στην αρωματοποιία.

Συντήρηση: Όταν κοπούν ανώριμα μπορεί να συντηρηθούν για μεγάλο διάστημα μέσα σε ψυκτικούς θαλάμους.

Πηγή: «Οδηγός καλλιεργειών» από τη σειρά «Σχολικός κήπος», έκδοση Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ευώνυμος Οικολογική Βιβλιοθήκη, ΟΜΕ ΕΠΕ.