Δημήτρη Κωστόπουλου, Ο Νταβέλης στο Σικάγο: Το Γουέστερν της Ανάπτυξης, έκδοση Ευώνυμος (Οικολογική Βιβλιοθήκη), 2007, 305 σελίδες

Ο Δημήτρης Κωστόπουλος γεννήθηκε στο Περιστέρι όπου εργάστηκε για χρόνια ως καθηγητής. Σήμερα είναι προϊστάμενος στα Γενικά Αρχεία του Κράτους. Συνεργάτης σε εφημερίδες (Πρώτη, Καθημερινή, Ελευθεροτυπία, Αυγή) και περιοδικά (Νέα Οικολογία, Σύγχρονη Εκπαίδευση, Ιδεοκίνηση, Ιστορικά Θέματα κτλ). Άλλα έργα του είναι :

- « Τα Δίπροκα», εκδ Δίπτυχο 1991

- « Βαλκάνια, Η οικογεωγραφία της οργής», εκδ Στοχαστής 1993, β’ έκδοση 1995   

Από την εισαγωγή του συγγραφέα:

«Η πρώτη παράνομη πράξη της ζωής μου έγινε όταν έφερα μια Κυριακή πρωί από ένα μακρινό περίπτερο την «Αυγή» τυλιγμένη με την «Ακρόπολη». Εκεί γνώρισα και τον πρώτο μου ληστή, τον Τσακιτζή. Δεκαετία του 60 όλα αυτά, γειτονιές με βασιλικούς,  ανοικτές αυλόπορτες και σκόρπιες συζητήσεις των μεγάλων για κάτι τεντιμπόηδες. Γρήγορα όμως όλα άλλαξαν και αλλάζουν. Η Καλιφόρνια του ‘50 του Τζέημς Ελρόυ όπως ξεπηδάει μέσα από τις σελίδες των βιβλίων του -ένας δαίδαλος διαφθοράς, βίας, ανασφάλειας και ψευδαισθήσεων ευημερίας- μοιάζει όλο και περισσότερο με την Ελλάδα του σήμερα. Το γουέστερν της ανάπτυξης είναι εδώ.

Αυτό το βιβλίο που ξεκίνησε το1994 ως ένα τρισέλιδο άρθρο στις «Επτά Ημέρες» της «Καθημερινής», έγινε μια βασανιστική διαδρομή δέκα χρόνων πνιγμένη σε ένα τεράστιο όγκο εφημερίδων και περιοδικών, σε τηλεοπτικά δελτία και συζητήσεις, μαζί με ατέλειωτες ώρες μελέτης για την κατανόηση του καταγεγραμμένου παρελθόντος της βίας και της παρανομίας.

Μια διαδρομή από την εποχή του Προκρούστη μέχρι σήμερα στον καιρό των νονών που δείχνουν τον τρόπο να ζεις σαν βασιλιάς σχοινοβατώντας στο κενό. Από τα άνυδρα τοπία του Φαρ - Γουέστ στα ελληνικά βουνά της Ληστοκρατίας, γιατί ο Τζέσε Τζέημς έζησε την ίδια εποχή με το Νταβέλη. Από την Σικελία, γενέθλια γη της Μαφίας και της ιδέας ενός κράτους μέσα στο κράτος, στο Σικάγο της γενικευμένης διαφθοράς του βασιλιά Καπόνε.

Στην ερώτηση «με ποιόν είσαι; Με το έγκλημα ή με τις αρχές και την θεσμοθετημένη κοινωνία;» θα απαντούσα με τις αρχές χωρίς κανένα δισταγμό, αν μέσα μου κάτι όπως σε όλους σας φαντάζομαι που μεταλλάσσεται σε νοσταλγία για την χαμένη περιπέτεια, μας κάνει που και που να είμαστε με τους κυνηγημένους».